Περί τοιαύτης
ουν πόλεως
μαχόμενοι (1)

Ε Ι Ν Α Ι ΕΝΑ πολύ ενδιαφέρον, πικρό άρθρο,
σήμερα στη «ΣΗΜΕΡΙΝΗ» (σελ.26) του πρώην αναπληρωτή καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, Παναγιώτη Περσιάνη, με τίτλο «Εθνική ταυτότητα και το μέλλον της χώρας».
Αποτυπώνει την πολύ χαμηλή αυτοεικόνα, την έλλειψη αυτοεκτίμησης, που διακατέχει σήμερα τους πολίτες αυτής της πολιτείας. Την περιφρόνηση, την έλλειψη περηφάνιας και την ντροπή ακόμη που νιώθουν σήμερα οι Έλληνες Κύπριοι ως πολίτες του κυπριακού κράτους, του συγκεκριμένου πολιτικού συστήματος της νυν κυπριακής πολιτείας.
Άλλη μια όψη εκείνου του πρωτοφανούς 56,03% στο οποίο σκαρφάλωσε η Αποχή των ψηφοφόρων από τις εκλογές της 25ης Μαΐου 2014…

Μ Ε Θ Α Υ Ρ Ι Ο ΣΤΟ Πανεπιστήμιο Κύπρου
ο καθηγητής Γεώργιος Ξενής ξεκινά τα εσπερινά
«μαθήματα αρχαίων ελληνικών για ενήλικες» (ενδιαφερομένους).
Με σπουδαιότατο αντικείμενο μελέτης, το κορυφαίο ανά τους αιώνες, παγκοσμίως, εγκώμιο για την πραγματική, την άμεση, δημοκρατία των πολιτών. Εκείνην που πρώτοι επινόησαν, κάτω από τον ιερό βράχο της Ακροπόλεως, οι αρχαίοι Αθηναίοι τον 5ο αιώνα π.Χ.: Τον Περικλέους Επιτάφιο στο Β 35-46 του Θουκυδίδη. Την ύψιστη περηφάνια, την αυτοεκτίμηση και την άχρι θανάτου αφοσίωση στην πατρίδα – πολιτεία – πόλι, στο δημοκρατικό της πολίτευμα και ιδίως στο πολιτεύειν όλων των πολιτών. Ένα κράτος – πόλι, τέτοιας ποιότητας και τέτοιου περιεχομένου ώστε να’ ναι περήφανοι να θυσιαστούν γι’ αυτήν οι πολίτες – οπλίτες της: «Περί τοιαύτης ουν πόλεως, μαχόμενοι ετελεύτησαν»…

Π Ο Ι Α Σ ΚΑΙ πώς, «τοιαύτης» πατρίδος – κράτους – πολιτεύματος;
– Τι είδους δημοκρατία;
– Με τι είδους πολίτες που πολιτεύουσιν (κι όχι πολιτεύονται) (Β-46);

Ο Επιτάφιος του Περικλή καυχιέται και καμαρώνει ότι:
Χρώμεθα γάρ πολιτεία ου ζηλούση τους των πέλας νόμους, παράδειγμα δε μάλλον αυτοί όντες τισίν ή μιμούμενοι ετέρους. Και όνομα μεν δια το μη ες ολίγους αλλ’ ες πλείονας οικείν δημοκρατία κέκληται = Έχουμε πολίτευμα που δεν χρειάζεται να αντιγράφει τους θεσμούς των άλλων, μάλλον οι ίδιοι αποτελούμε υπόδειγμα για άλλους παρά μιμούμαστε άλλους. Και ονομάζεται το πολίτευμα αυτό, επειδή δεν αποβλέπει στο συμφέρον των λίγων αλλά των πολλών, δημοκρατία (όπως δοκίμασε να το μεταφράσει ο Ν. Σκουτερόπουλος «Θουκυδίδη Ιστορία 2011 εκδ. Πόλις).

Τ Η Σ ΤΟΙΑΥΤΗΣ δημοκρατίας – υπόδειγμα, τα δεκαπέντε κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα που προβάλλει ο Περικλέους Επιτάφιος, γνωστά, βεβαίως, αλλ’ εντελώς περιφρονημένα μετά από 2.500 χρόνια, απ’ τους απογόνους των αρχαίων δημιουργών τους, θα τα παραθέσει από αύριο η στήλη, έτσι όπως κι ίδια τ’ αντιλαμβάνεται ως πρωτίστως χρειαζούμενα σήμερα στο κατάντημα όπου κατρακυλήσαμε…

Περί τοιαύτης
ουν πόλεως
μαχόμενοι (2)

Δ Ε Ν ΕΙΝΑΙ βέβαια για να την αντιγράψουμε την αρχαία Δημοκρατίαν την Αθήνησιν. Παραμένουν, όμως, επί 25 αιώνες διαρκώς ολόφρεσκα, ως αειθαλή επίτευγμα, τα συνιστώντα χαρακτηριστικά της γνωρίσματα. Ώστε, με τον κατάλογό τους ανά χείρας, όπως αυτός προκύπτει από τον Περικλέους Επιτάφιο του Θουκυδίδη (Β 35-46), να θέτουμε προς εαυτούς για τη σημερινή μας πολιτεία – πατρίδα – κράτος και ιδίως για τον τρόπο που πολιτεύουμε, τ’ ακόλουθα ερωτήματα:

1. Έχουμε, άραγε, τοποθετήσει πάνω απ’ όλα την ελευθερία; Είναι εύδαιμον και για μας το ελεύθερον;

2. Καλλιεργούμε την ευψυχία, προκειμένου να διεκδικήσουμε την ελευθερία – «το δ’ ελεύθερον το εύψυχον» – και για τα παιδιά μας να την εξασφαλίσουμε;

3. Κατορθώσαμε, μήπως, δημοκρατικό πολίτευμα, όπου την εξουσία να την ασκεί διαρκώς όλος ο λαός, η κοινωνία των πολιτών, ως συγκροτημένο κυρίαρχο θεσμικό όργανο της πολιτείας – Εκκλησία του Δήμου – και όχι κάποιοι ολίγοι πολίτες;

4. Ντρεπόμαστε, άραγε, όσοι δεν ενδιαφερόμαστε για τα πολιτικά ότι, δεν κρινόμαστε απλώς αδιάφοροι, αλλά άχρηστοι καταντούμε να θεωρούμαστε;

5. Αναδεικνύουμε, μήπως, στα δημόσια αξιώματα και διαρκώς ανακλητούς, εκείνους που είναι οι πραγματικά ικανοί και οι άξιοι, ανεξαρτήτως τάξεως, οικογενειακής ή κομματικής προελεύσεως και πλούτου;

6. Πειθαρχούμε στους νόμους όχι από φόβο για τις ποινές, αλλά από εσωτερικό σεβασμό και ντρεπόμαστε, άραγε, να παρανομήσουμε;

7. Αντικρίζουμε τους κινδύνους με αυτοπροαίρετη ανδρεία ή μήπως επειδή μας επιβάλλει ο νόμος την υπακοή;

8. Φροντίζουμε τα δημόσια πράγματα όπως τις ιδιωτικές μας υποθέσεις;

9. Διαθέτουμε τον πλούτο μας για να τον χρησιμοποιούμε σε κοινωφελή έργα ή μόνο για να καυχιόμαστε και να ποζάρουμε;

10. Αγαπούμε το ωραίο, αλλά μένουμε απλοί και φιλοσοφούμε χωρίς να γινόμαστε νωθροί; «Φιλοκαλούμεν τε γαρ μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας»;

11. Καλλιεργούμε άφοβα τον ελεύθερο διάλογο για ν’ ακούμε όλες τις γνώμες, να φωτίζουμε όλες τις πτυχές, ώστε ν’ αποφασίζουμε τα πιο σωστά;

12. Έχουμε, μήπως, την αναγκαία γενναιότητα που δεν κάμπτεται μπροστά σε όσα από πριν ζυγίζουμε ως φοβερά, ούτε λιποτακτούμε απέναντι στον κίνδυνο;

13. Θεωρούμε, άραγε, την ανδρεία ως στολίδι της πολιτείας;

14. Προτιμούμε την αντίσταση, έστω κι αν οδηγήσει στον θάνατο, παρά τη δειλία και μια ζωή ντροπιασμένη;

15. Έχουμε, μήπως, αποδείξει στην πράξη, ως πολιτεία, πως ενστερνιζόμαστε το αξίωμα ότι, εκεί όπου ορίζονται σπουδαία έπαθλα για την ανδρεία, εκεί και υπάρχουν οι άριστοι πολίτες («άθλα γαρ οίς κείται αρετής μέγιστα, τοις δε και άνδρες άριστοι πολιτεύουσιν»);

Περί τοιαύτης
ουν πόλεως
μαχόμενοι (3)

Α Λ Λ ’ ΟΜΩΣ οι Έλληνες Κύπριοι, δεν είχαν μιαν «τοιαύτην» πατρίδα – πόλι – κράτος, υπόδειγμα ελεύθερου και ακμάζοντος δημοκρατικού πολιτεύματος, όπως των αρχαίων Αθηναίων που εγκωμίαζε το 430π.Χ. ο Περικλής (Θουκυδίδη Β 35-46), ώστε να’ ναι περήφανοι γι’ αυτήν, όταν λ.χ. ήσαν σκλάβοι της στυγνής αγγλοκρατίας.
Δεν υπέφεραν, όμως, από έλλειψη αυτοεκτίμησης.
Δεν είχαν χαμηλή αυτοεικόνα.
Δεν περιφρονούσαν ούτε και ντρεπόντουσαν για την Κύπρο, όπως συμβαίνει στη σημερινή κατάντια, που ανέλυσε το Σάββατο στο άρθρο του «Εθνική ταυτότητα και το μέλλον της χώρας» («Σ» 6.9.14 σελ.27) ο κ. Παναγιώτης Κ. Περσιάνης κι απετέλεσε αφορμή για τα δικά μας σχόλια. Έγραψε, άλλωστε, ο ίδιος στο άρθρο του ότι: «Είναι μεγάλη ανάγκη να αναβιώσει η δυνατή αγάπη για την πατρίδα που επέδειξε ο λαός μας το 1955-59»…

Δ Ε Ν ΕΙΧΑΝ, όμως, ζήσει τέτοιου μεγαλείου πατρίδα και δεν ζούσαν τότε τέτοιας ποιότητας πολίτευμα, μ’ εκείνα τα 15 συνιστώντα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που η χθεσινή στήλη τρύγησε απ’ τον Περικλέους Επιτάφιο.

Για παράδειγμα:

– Ζούσε, άραγε, τοιαύτης πόλεως καμάρι, Μάρτιο του 1957,
στην αγγλοκρατούμενη Κύπρο του δήμιου Στρατάρχη σερ Τζων Χάρντινγκ,
η γριά Αντωνού, μάνα του Γρηγόρη Αυξεντίου,
όταν κραύγαζε «χαλάλι σου πατρίδα το παιδί μου»;

Η απάντηση δεν είναι δύσκολη:
Και βέβαια την ζούσε!
Ως εντελώς επικείμενη!
Ψυχή τε και σώματι βιωνόταν ως: Ευλογημένη η ερχόμενη!
Μετά βεβαιότητος επικείμενη!
Διότι, όπως όλοι οι Έλληνες,
ζούσε τον υπέρλαμπρου ηρωισμού αγώνα της ΕΟΚΑ μας.
Στον οποίο, κάθε θυσία βιωνόταν ως μία ακόμη
εμπράκτως προστιθέμενη βεβαιότητα
για την απελευθέρωση της πατρίδας:

Κ Α Ι ΠΟΙΑ, άραγε, πατρίδα μπορούσε να είναι πιο τέλεια
από εκείνην που για χάρη της,
ο ανθός της ανδρείας και της λεβεντιάς
γινόταν αυτοπροαιρέτως ολοκαύτωμα στο Μαχαιρά
κι ανέβαινε στην Αγχόνη των Εγγλέζων τραγουδώντας περήφανα,
«απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά
και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ώ χαίρε ελευθεριά»;

Ο διεξαγόμενος αγώνας, λοιπόν, για την απελευθέρωση:
Επειδή των Ελλήνων ανέκαθεν, διά μέσου των αιώνων,
μία υπήρξε η «μυστική συνταγή» επιβίωσης :
Το εύδαιμον το ελεύθερον,
το δ’ ελεύθερον το εύψυχον κρίναντες
μη περιοράσθε τους πολεμικούς κινδύνους (Θουκ. Β-43)…

Α Ν Τ Ι Σ Τ Ρ Ο Φ Ω Σ ανάλογο:

Ποια πατρίδα μπορεί να’ ναι σήμερα πιο άθλια και πιο επαίσχυντη,
να ντρέπονται γι’ αυτήν οι πολίτες της,
από εκείνην που την σέρνουν,
επί 40 χρόνια 2ης Τουρκοκρατίας των μισών της εδαφών,
στην ολοκληρωτική τουρκική συγκυριαρχία
του Διζωνικού Συνεταιρισμού Δύο Ίσου Καθεστώτος Συνιστώντων Κρατών;
Είναι κανείς έτοιμος – έστω κι ένας – να θυσιαστεί
περί τοιαύτης τουρκικής συνιδιοκτησίας πατρίδα;

ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ

Υ Π Α Ρ Χ Ε Ι ΜΙΑ παλαιότατη έκφραση την που χρησιμοποιούν ανέκαθεν ναρκισσευόμενοι, καθώς (νόμιζαν και) νομίζουν πως είν’ οι σοφότεροι, οι μόνοι πάνσοφοι αποκλειστικοί ιδιοκτήτες της… επιστήμης των επιστημών, οι ηγέτες του ΑΚΕΛ, καθοδηγητές των μη δυνάμενων να έχουν όμοιου ύψους σοφία εργαζομένων επάνω στις σκαλωσιές… Η εν λόγω έκφραση έλεγε ότι το τάδε θέσφατο της ηγεσίας και η δείνα κομματική εμμονή, «επαληθεύτηκε πανηγυρικά από την ΙΔΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΑΞΗ». Με διαχρονική πάντα διάσταση η κομματική σοφία…
Α Κ Ε Λ Ι Ζ Ο Ν Τ Α Σ , λοιπόν, στην έκφραση, λέμε ότι, επί 37 διαδοχικά χρόνια, 1977 έως 2014, η ΙΔΙΑ Η ΖΩΗ ΚΑΙ Η ΠΡΑΞΗ, έδειξαν αμφότερες, απέδειξαν διαχρονικά κι επαλήθευσαν πανηγυρικά και, προπάντων, καταθλιπτικά ότι:
– Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ των «διακοινοτικών» συνομιλιών υπήρξε απ’ την αρχή και δεν έπαψε ποτέ να είναι μια παγίδα υπέρ των Τούρκων Κατακτητών, μέσα στην οποία εγκλωβίστηκε η Κυπριακή Δημοκρατία, με τον εκάστοτε Πρόεδρο της, οι κομματικές της ηγεσίες, το σύνολο του Ελληνισμού, με τις κυβερνήσεις Λευκωσίας και Αθηνών, αμφοτέρων των κρατών του.
Α Π Ε Δ Ε Ι Ξ Ε περίτρανα η ίδια η ζωή και η πράξη ότι, η «διακοινοτική» διαπραγμάτευση ήταν η διαχρονική μέθοδος, για την ανενόχλητη κι ατιμώρητη, μονιμοποίηση κι εδραίωση, για 40 ήδη χρόνια, της τουρκικής κατοχής, της βίαιης διχοτόμησης, της εμπέδωσης του παράνομου κατοχικού καθεστώτος του Αττίλα, των προϊόντων και των «τετελεσμένων» του Δίδυμου Κακουργήματος, Πραξικοπήματος & Εισβολής του 1974. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό ώστε ν’ αναμένει και τις τελικές ελληνικές υπογραφές για τη νομιμοποίησή τους.
Α Π Ε Δ Ε Ι Ξ Ε περίτρανα η ίδια η ζωή και η πράξη ότι, αυτή η διαδικασία της «διακοινοτικής» διαπραγμάτευσης, προσέφερε στην Τουρκία διαδοχικές κι αλλεπάλληλες ελληνικές υποχωρήσεις τις οποίες εισέπραξε και κατοχύρωσε – προπάντων στα μυαλά των κομματικών ηγεσιών – ως «κεκτημένα» ο Αττίλας: Από τη διαπεριφερειακή, εισέπραξε τη διζωνική ομοσπονδία. Και από την «πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων», εισέπραξε τα «δύο ίσου καθεστώτος συνιστώντα κράτη»: Ισοτίμως συγκυρίαρχα επί του συνεταιρικού μορφώματος που θα συνομολογηθεί στη θέση της οσονούπω θανούσας Κυπριακής Δημοκρατίας: Τουρκική συγκυριαρχία εφ’ όλης της νήσου.
Κ Α Ι ΕΝΩ αυτά απέδειξε, παντάπασι και σε οιασδήποτε στάθμης σοφίας πολίτες, η ίδια η ζωή και η πράξη, ο μεν γ.γρ. του ΑΚΕΛ κ. Άντρος Κυπριανού γράφει («Χ» 13.7.2014) κι εξαγγέλλει ότι «η διακοινοτική διαπραγμάτευση παραμένει το μόνο προσφερόμενο πεδίο αγώνα για συνολική πολιτική λύση», ο δε πρόεδρος του ΔηΣυ κ. Αβέρωφ Νεοφύτου δηλώνει εισερχόμενος 14.7.2014 στο Εθνικό Συμβούλιο ότι «είμαστε σοβαρό κόμμα και δεν πρόκειται να υποβάλουμε έγγραφο για αλλαγή στρατηγικής»…

ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗΣ 16.7.14
Βλέποντάς τους από τηλεοράσεως στο Εθνικό Συμβούλιο, είδατε καθόλου στο βλέμμα των κ.κ. Γ. Βασιλείου και Δ. Χριστόφια, ίχνος ντροπής, αισχύνης και αυτοκριτικής για το ότι επί της πενταετούς προεδρίας τους 1988-1993 ο πρώτος, 2008-2013 ο δεύτερος, τσιμέντωσαν γι’ άλλα δέκα χρόνια τη διχοτόμηση, είδατε κάτι παρόμοιο στο βλέμμα των Αναστασιάδη – Αβέρωφ για την δεκαετία 1993-2003 και τη νυν διετία της προεδρίας ΔηΣυ και όλων μαζί των υπολοίπων για την 37ετία 1977-2014 της παγίδας των «διακοινοτικών» (με τον Αττίλα Κατακτητή) συνομιλιών ΔΙΖΩΝΙΚΗΣ συνθηκολόγησης;

Σ Τ Ο Χ Ο Σ του δίδυμου κακουργήματος της 15ης και 20ης Ιουλίου 1974 υπήρξε, η πραξικοπηματική κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, η πολεμική κατάκτηση των βορείων εδαφών της Κύπρου από τον Αττίλα, η διχοτόμηση του νησιού και η νομιμοποίηση αυτών των επιτευγμάτων της Τουρκίας με το τρίτο σκέλος της έκτοτε μεθόδευσης: Τη διαδικασία των «διακοινοτικών» συνομιλιών. Η Τουρκία το είχε επιχειρήσει δέκα χρόνια νωρίτερα, με την ένοπλη επίθεση της Τουρκανταρσίας 1963-64, αλλ’ απέτυχε. Στηριγμένη, όμως, στο στρατηγικό της προγεφύρωμα – την τρομοκρατικά μαντρισμένη σε θυλάκους της ΤΜΤ τουρκική μειονότητα – είχε την επιμονή και την υπομονή να προετοιμάζεται μέχρι που η ανθελληνική χούντα των ηλιθίων δικτατόρων των Αθηνών και τα εμφύλια πάθη των Ελλήνων στην Κύπρο, της άνοιξαν διάπλατα την Ανοπαία Ατραπό στις προδομένες κυπριακές Θερμοπύλες.
Α Π Ο ΤΟ 1974 η Τουρκία, υπομονετικά κι επίμονα μεθοδεύει και αναμένει τη νομιμοποίηση της εδαφικής διχοτόμησης που ο στρατός της κατάκτησε, την ντε γιούρε – με την υπογραφή των ηττημένων Ελλήνων – διχοτόμηση και της κρατικής υπόστασης της Κύπρου:
– Ο συμπεφωνημένος ως λύση, Διζωνικός Συνεταιρισμός Δύο Ίσου Καθεστώτος Συνιστώντων Κρατών, στην θέση της «εκλιπούσας» Κυπριακής Δημοκρατίας, ελεγχόμενος ισοτίμως και συγκυριαρχικώς από τα τουρκοκυπριακά όργανα της Άγκυρας, αποτελεί τον κύριο μεσοπρόθεσμο στόχο της Τουρκίας.
– Γι’ αυτόν τον λόγο, (α) το Πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974, (β) η Εισβολή της 20ης Ιουλίου 1974 και (γ) οι «Διακοινοτικές» συνομιλίες 1977-2014, αποτελούν για την Τουρκία ένα ομοούσιο κι αδιαίρετο Τρίδυμο.
Λ Υ Σ Η ΔΙΖΩΝΙΚΟΥ Συνεταιρισμού Δύο Ίσου Καθεστώτος Συνιστώντων Κρατών, αν – ό μη γένοιτο υπογραφεί ποτέ από τους ηττημένους Έλληνες – θα σημάνει την επίτευξη του μεσοπρόθεσμου στρατηγικού στόχου της Άγκυρας: Την ολοκλήρωση της αποστολής του Τρίδυμου και την έναρξη του τέταρτου σταδίου: Η «επανενωμένη ομοσπονδιακά» νομιμοποίηση της εδαφικής διχοτόμησης, με τ’ όνομα και τους όρους της Διζωνικής, η επέκταση νομίμως κι εκ συμφώνου της διχοτόμησης και στο κράτος, με τ’ όνομα και τους όρους των Δύο Ίσου Καθεστώτος Συνιστώντων Κρατών, με ισότιμη συγκυριαρχία Τ/κ και Ε/κ, οδηγεί από το… Τρίδυμο στο Τετράδυμο: Την Ιμβρο-ποίηση της Κύπρου. Τη μετατροπή των Ελλήνων σε απροστάτευτη προς εκπατρισμό μειονότητα και την τελειωτική επίτευξη του εκπονηθέντος από το 1958 και αταλάντευτα υλοποιούμενου έκτοτε, Επιτελικού Σχεδίου της Τουρκίας για Επανάκτηση της Κύπρου.

ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΡΙΤΗΣ 15.7.14
Οι εξαντλούμενοι σε μύδρους κατά του προδοτικού χουντικού πραξικοπήματος (που όταν διαπράχθηκε απέτυχαν ν’ ανακόψουν) και κατά της εισβολής του Αττίλα (που επίσης δεν αντικρούστηκε), έχουν άραγε σκεφτεί ποτέ ότι, οι «διακοινοτικές συνομιλίες» στις οποίες οι ίδιοι ορκίζονται διαχρονική πίστη και εμμονή, ήσαν εξ αρχής και αποδείχθηκαν έκτοτε Τρίδυμο με το Πραξικόπημα και την Εισβολή;

Π Α Ρ Α Μ Ο Ν Η της μίας εκ των δύο κατάμαυρων για τον Ελληνισμό επετείων, δίδυμων αποφράδων ημερών σήμερα. Του δίδυμου κακουργήματος της 15ης και 20ης Ιουλίου 1974: Του προδοτικού πραξικοπήματος της ανθελληνικής Χούντας των εν Αθήναις δικτατόρων και της τουρκικής εισβολής εναντίον της Κύπρου. Το πρώτο διαπράχθηκε για να προκαλέσει τη δεύτερη. Για να περάσει ο Αττίλας από τις προδομένες κυπριακές Θερμοπύλες, επιδρομέας κατακτητής έκτοτε στην ελληνική μεγαλόνησο. Και η μεν Χούντα κατέρρευσε κι εξαφανίστηκε την 3η μέρα της τουρκικής εισβολής, ο Αττίλας όμως εδραιώνει, ατιμώρητος κι ανενόχλητος την τουρκική κατοχή, επί 40 χρόνια, στο νησί. Απαιτώντας τη νομιμοποίηση των αποτελεσμάτων και των «τετελεσμένων» του δίδυμου κακουργήματος, με τις υπογραφές των ηττημένων Ελλήνων.
Π Ρ Ο Ϊ Ο Ν Τ Α του δίδυμου κακουργήματος, εξαναγκάστηκε, προδομένος, καθημαγμένος, ηττημένος, ανίσχυρος κι εγκαταλελειμμένος «μακριά», να διαπραγματεύεται τη νομιμοποίησή τους, εντός «διακοινοτικών» συνομιλιών, ο κυπριακός Ελληνισμός. Αυτή η διαδικασία των «διακοινοτικών» συνομιλιών, επί 37 χρόνια από το 1977, απέβη κι αποδείχθηκε το 3ο κακούργημα. Αργά, σταθερά κι επίμονα διαπραττόμενο μεθοδικά, για τη νομιμοποίηση και την τελική επικράτηση των άλλων δύο.
Ε Ι Σ Ε Ρ Χ Ο Μ Ε Ν Η στην παγίδα των «διακοινοτικών» συνομιλιών η ηγεσία του κυπριακού Ελληνισμού, είχε από το 1977, έχει και σήμερα 2014, την ψευδαίσθηση ότι θα καταφέρει ν’ αναιρέσει ή έστω να μετριάσει τις συνέπειες του δίδυμου κακουργήματος, ικανοποιώντας τις διζωνικές απαιτήσεις συνθηκολόγησης του Κατακτητή. Αποδείχθηκε ότι συνέβαλε ώστε το Δίδυμο να καταστεί Τρίδυμο: Πραξικόπημα – Εισβολή – «Διακοινοτικές» Συνομιλίες, το τρίδυμο για την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη νομιμοποίηση των Τούρκων ως ισοτίμως συγκυρίαρχων εφ’ όλης της Κύπρου, μέσω του σχήματος του Διζωνικού Συνεταιρισμού «Δύο, Ίσου Καθεστώτος, Συνιστώντων Κρατών».
Σ Η Μ Ε Ρ Α προγραμματίστηκε να συνεδριάσει εν Εθνικώ Συμβουλίω η νυν ηγεσία του κυπριακού Ελληνισμού. Ο επικεφαλής πρόεδρος Ν. Αναστασιάδης ζήτησε από τις ηγεσίες των κομμάτων εισηγήσεις για «Νέα Στρατηγική». Αλλά δεν φάνηκε ως τώρα κανένα ίχνος προθυμίας να διαγνώσουν με τόλμη, να παραδεχθούν με ειλικρίνεια και να ομολογήσουν με αποστροφή το Τρίδυμο, πολύ δε περισσότερο να μελετήσουν τον απεγκλωβισμό από την 37χρονη παγίδα των «διακοινοτικών» συνομιλιών. Οπότε, τα εξαγγελθέντα περί «Νέας Στρατηγικής» αποτελούν άλλη μια δημαγωγία προς εμπαιγμό εαυτών και αλλήλων….

ΕΡΩΤΗΣΗ ΔΕΥΤΕΡΑΣ 14.7.14
Όταν 14η Ιουλίου 2014, οι Εθνοσύμβουλοι καλούνται να… ξανα-ορκιστούν πίστη και υποταγή στις Συμφωνίες Μακαρίου – Ντενκτάς 1977 και Κυπριανού – Ντενκτάς 1979, υπάρχει κανείς σ’ αυτόν τον τόπο που να αισθάνεται ότι θα έχει καλύτερο μέλλον αυτός ο τόπος; Γιατί, αντίθετα, δεν κλήθηκαν οι Εθνοσύμβουλοι να… ορκιστούν πίστη και σεβασμό στην μία και μοναδική απόφαση που πήρε αυτοπροσώπως και ιδιοχείρως ο λαός με το 76% στο δημοψήφισμα του 2004;

Α Π Ε Λ Π Ι Σ Τ Ι Κ Η ματαιοπονία είναι να ελπίζει κανείς σε «Νέα Στρατηγική» στο Κυπριακό, όταν αυτή η «νέα» εξαρτάται από την βαλτωμένη στον στενόμυαλο ναρκισσισμό της ηγεσία του ΑΚΕΛ. Αυτό είναι το σαφές μήνυμα που έσπευσε να διαλαλήσει ο γ.γρ. κ. Άντρος Κυπριανού, με την ομιλία του προχθές βράδι στα Λιβάδια, περί «εμμονής στις συγκλίσεις Χριστόφια – Ταλάτ». Τρεις μέρες πριν από την αυριανή συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου. Για την οποία, ο πρόεδρος Αναστασιάδης, είχε ζητήσει απ’ τα κόμματα να προετοιμάσουν «συγκεκριμένες, τεκμηριωμένες προτάσεις, ανάλυσης μεθόδων και τρόπων διαμόρφωσης Νέας Στρατηγικής στο Κυπριακό»…
Ο Υ Τ Ε ΘΕΛΕΙ, ούτε και μπορεί να καταλάβει η συγκεκριμένη ηγεσία του Κόμματος, πόσο περαιτέρω καταβαράθρωσε το Κυπριακό και πόσο περισσότερο ωφέλησε την Τουρκία Κατακτητή και την στρατηγική της στην Κύπρο, η μεγάλη και θλιβερή ατυχία της τουρκόπληκτης Κύπρου να είχε Πρόεδρο 2008-2013 τον Δ. Χριστόφια. Ούτε θέλει, ούτε και μπορεί ν’ αντιληφθεί πόσα καταστροφικά για την Κυπριακή Δημοκρατία εισέπραξε ο Αττίλας από τις «γενναίες προσφορές» και τα «δώρα» που τού προσέφερε, μέσω Ταλάτ, ο Χριστόφιας:
– Ο 1ος στην ιστορία Πρόεδρος της Κύπρου που υπέγραψε, «ευέλικτα» και «αριστοτεχνικά» (για να θυμηθούμε και τους τότε ύμνους Κατσουρίδη προς Χριστόφια) στο Joint Statement του με τον Ταλάτ 23η Μαΐου 2008, τον «Συνεταιρισμό Δύο Συνιστώντων Στέιτς Ισότιμου Καθεστώτος», ξεχαρβαλώνοντας την ουσία του Ψηφίσματος 186 που πέτυχε 4 Μαρτίου 1964 στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ η υφιστάμενη τότε την ένοπλη Τουρκανταρσία και τις απειλές τουρκικής εισβολής, κυβέρνηση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου…
Ο Υ Τ Ε ΘΕΛΕΙ ούτε και μπορεί να υποψιαστεί – και πολύ περισσότερο να παραδεχθεί δημοσίως και με… αυτοκριτική διάθεση – η ηγεσία του ΑΚΕΛ, γιατί οι προελαύνουσες διεθνώς Διπλωματικές Επιλαρχίες της Τουρκίας και του τ/κ της ψευδοκράτους, αναπετούν ως τρόπαιο τους και ως διπλωματικό τους προγεφύρωμα ΚΑΙ τις «συγκλίσεις 2008-2012» που τους προσέφερε ο Χριστόφιας ΚΑΙ την Κοινή Δήλωση Αναστασιάδη – Έρογλου της 11ης Φεβρουαρίου 2014. Και, γιατί αμφότερα περιέχονται ονομαστικά στο 105σέλιο Έγγραφο της Τουρκίας στην ΕΕ της 23ης Ιουνίου ως ενισχυτικά «ντοκουμέντα» της σπουδής της Άγκυρας να διαλαλεί, πρωθύστερα, σαν Εκλιπούσα την Κυπριακή Δημοκρατία!
Φ Ρ Ο Ν Ο Υ Μ Ε ότι, θα ήταν ωφελιμότερη για τον λαό, αντί μια κλειστή ως συνήθως συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου, για την οποία θα δημοσιεύσουν «από διαρροές» τα πάντα την επαύριον τα ΜΜΕ, η αυριανή συνεδρίαση να γίνει «ζωντανά» και απευθείας μεταδιδόμενη απ’ την τηλεόραση, με ένα μόνο θέμα συζήτησης: Γιατί περιφέρει διεθνώς ως τρόπαιό της η Τουρκία τις «συγκλίσεις» Χριστόφια – Ταλάτ και την Κοινή Δήλωση Αναστασιάδη – Έρογλου; Είναι, επιτέλους, αναφαίρετο δικαίωμά σου «δυστυχισμένε μου λαέ καλέ κι ηγαπημένε, πάντοτ’ ευκολοπίστευτε και πάντα προδομένε»…

Σ Τ Η Ν ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗ συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου (ΕΣ) της 14ης Ιουλίου θα επιμείνει η στήλη. Παρ’ ότι στην πολιτική κατάπτωση όπου χρόνια βρίσκεται βαλτωμένη κι αυτοπαγιδευμένη η κομματική ηγεσία του τόπου, δεν είναι δυνατόν να αναμένεται κάποιο πολιτικό θαύμα, θα μπορούσε να εκληφθεί, ΙΣΩΣ, ως ελπιδοφόρο το γεγονός ότι ο πρόεδρος Αναστασιάδης κάλεσε τα κόμματα να προσέλθουν με συγκεκριμένες, τεκμηριωμένες προτάσεις, ανάλυσης μεθόδων και τρόπων διαμόρφωσης Νέας Στρατηγικής στο Κυπριακό. Λέξεις κι έννοια-κλειδί η «Νέα Στρατηγική»…
Γ Ρ Α Ψ Α Μ Ε ΗΔΗ ότι το πρώτο και πρώτατο είναι η σαφής διάγνωση της Τουρκικής Στρατηγικής: Τι επιδιώκει η Τουρκία στο Κυπριακό; Τι θέλει στην Κύπρο; Και πώς σχεδιάζει να το επιτύχει; Ποιοι ήσαν και ποιοι παραμένουν οι μακροχρόνιοι στόχοι της Τουρκίας; Και, μέσα από ποιες μεθοδεύσεις, πετυχαίνει διαδοχικά, επίμονα και υπομονετικά να τσεπώνει και να κατοχυρώνει τα αλλεπάλληλα κέρδη της σε βάρος του Ελληνισμού, προσβλέποντας στα επόμενα;
Ι Σ Χ Υ Ρ Ι Ζ Ο Μ Α Σ Τ Ε ότι: Ένας κύριος από πλείονες λόγους, για τους οποίους μέχρι τώρα, δεν υπήρξε σε επίπεδο ΕΣ μία κοινώς αποδεκτή διάγνωση της Τουρκικής Στρατηγικής, είναι και απροθυμία για ανάληψη του καθήκοντος αποτελεσματικής αντιμετώπισης και απόκρουσής της. Αυτή η απροθυμία, δεν είναι μόνο προϊόν ανικανότητας, αδεξιότητας, ανεπάρκειας κι αναξιότητας. Είναι και απότοκο δειλίας: Θεμελιώδες υποκειμενικό μειονέκτημα ενός ηττημένου και αδύναμου, που δεν του επιτρέπει να στρατηγήσει την ενδυνάμωσή του και να σχεδιάσει την αξιοποίηση όλων των μέσων και των περιστάσεων για ν’ ανατρέψει την ήττα. Άρα: Εάν δεν υπάρξει αποφασιστική βούληση υπέρβασης της δειλίας, όσοι… διεθνείς παράγοντες κι ευνοϊκές γεωπολιτικές συγκυρίες κι αν μαζευτούν ως πρόθυμες και αξιοποιήσιμες συμμαχίες συμφερόντων, στρατηγική αποτελεσματικής απόκρουσης της Τουρκίας δεν δύναται να υπάρξει…
Δ Ε Υ Τ Ε Ρ Η θεμελιώδης προϋπόθεση: Η έμπρακτη, τολμηρή αυτοκριτική κι η θαρραλέα παραδοχή των ημετέρων λαθών που διευκόλυναν και διευκολύνουν την ευόδωση της Τουρκικής Στρατηγικής.
Έχουν άραγε τέτοια τόλμη ο πρόεδρος Αναστασιάδης – ΔηΣυ και οι Χριστόφιας – ΑΚΕΛ να ανιχνεύσουν με αυτοκριτική γιατί η Διπλωματική Προέλαση του Αττίλα στην ΕΕ με το 105σέλιδο Έγγραφο της 23ης Ιουνίου, αξιοποιεί ονομαστικά την Κοινή Δήλωση Αναστασιάδη – Έρογλου της 11ης Φεβρουαρίου 2014 και τις «συγκλίσεις» που τους προσέφερε ο Χριστόφιας 2008-2012 με τα «Δύο Ίσου Καθεστώτος Συνιστώντα Κράτη»; Χρειάζεται, όμως, να επανέλθουμε. Με αναλυτικότερα…

ΕΡΩΤΗΣΗ ΣΑΒΒΑΤΟ 12.7.14
Είδατε χθες στην εφημερίδα «Χαραυγή», κομματικό όργανο της ηγεσίας του ΑΚΕΛ, έστω και μισό μονόστηλο, έστω και μισή λέξη, που να θυμίζει στο αναγνωστικό της κοινό ότι η 11η Ιουλίου 2011 καταγράφηκε ως Ημέρα Φοβερού Ολέθρου με την έκρηξη των 98 εμπορευματοκιβωτίων ιρανο-συριακών εκρηκτικών, που προκάλεσε τις Ανθρωποκτονίες των 13 Θυσιασθέντων του Ναυτικού και της Πυροσβεστικής στη Ναυτική Βάση της ΕΦ στο Μαρί, επί διακυβερνήσεως Χριστόφια-ΑΚΕΛ;

Σ Τ Ι Σ 23 Ιουνίου 2014 η Τουρκία, «με ύφος χιλίων πασάδων», γραπτώς και επισημότατα, με 105σέλιδο έγγραφό της προς την ΕΕ, τους έδωσε την ευκαιρία «να την αρπάξουν που το ‘φτιν τζιαί να της δώκουν μέσ’ τα ριζόφκια ώσπου να φκάλει πόνημαν»! Ένα έγγραφο περίτεχνης ιταμότητας για… τουρκοποίηση των συμπεριφορών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και σουλτανικής απαξίωσης της υποχρέωσης εξευρωπαϊσμού των συμπεριφορών της Τουρκίας. Και φτυσίματος – κατάμουτρα – του σεβασμού που κάθε υποψήφια για ένταξη στην ΕΕ χώρα οφείλει προς τις αρχές τις αξίες και το Κοινοτικό Κεκτημένο, επί των οποίων οικοδομήθηκε και διατείνεται ότι λειτουργεί η ΕΕ. Η οποία, ανάμεσα στα 28 κράτη μέλη της, έχει και δύο των Ελλήνων: Ελληνική Δημοκρατία η μια, Κυπριακή Δημοκρατία η άλλη…
Α Λ Λ ’ ΑΥΤΟΙ; Ώ, αυτοί! Μοιραίοι και ψοφοδεείς! Ανέκαθεν ραγιάδες. Του μηδέποτε, ίσως πλέον, «ξύπνα καημένε μου ραγιά»! Δημαγωγοί, δημαγωγέστατοι τών… αγαστών και αρίστων σχέσεων ενός αμετάβλητου κοινού ραγιαδισμού της Κομματοκρατίας Αθηνών τε και Λευκωσίας:
– Οι κυβερνώντες και οι πολιτεύοντες με τα Ηττημένα Μυαλά. Επειδή ηττηθήκαμε το 1974 κι «επειδή αυτό δεν αλλάζει» καθώς έπεισαν εξάπαντος εαυτούς και αλλήλους με υψωμένες λευκές σημαίες συνθηκολόγησης, όπως και για τις βρετανικές βάσεις στο διηνεκές, οι ίδιοι, άχρι «our children and grandchildren».
– Οι… «τοις υπακούειν ετοιμοτέροις ούσιν», κατά πως τους μεμφόταν ο Έρμωνος Ερμοκράτης στο Δ-61 του Θουκυδίδη.
– Οι… Νέβιλ Τσάμπερλεν και Εντουάρ Νταλαντιέ των «γενναίων προσφορών» Κατευνασμού προς Χίτλερ, όπως τους βδελυσσόταν ο Ουίνστων Τσώρτσιλ.
– Οι… μηδενικών προβλημάτων για την Άγκυρα, ανάξιοι για… παλαιστές βαρέων βαρών, όπως τους περιγράφει στο «Στρατηγικό Βάθος» του ο Αχμέτ Νταβούτογλου.
– Οι… συνήθεις ριψάσπιδες, σε κάθε διπλωματική προέλαση και σε κάθε casus belli των Τούρκων, σε κάθε Ίμια, S-300, Στροβίλια και Barbaros του Αττίλα, διά παντός διαγράψαντες απ’ το λεξιλόγιό τους και τα «ίτε παίδες» και τα «μολών λαβέ».
Τ Ω Ρ Α , λέει, προσκλήθηκαν να προσκομίσουν εν Εθνικώ Συμβουλίω ιδέες και προτάσεις για… μια «νέα στρατηγική»! Τι είδους «νέα», αφού ουδέποτε είχαν οποιαδήποτε μία, έστω και «παλιά», παντελώς ξένοι προς το ρήμα στρατηγώ. Ήδη, εκ των προτέρων, κλαυθμηρίζουν ότι η… διεθνής κοινότης θα τους επιρρίψει ευθύνες αν διανοηθούν έστω ν’ απεγκλωβιστούν απ’ τις καταστροφικές παγίδες των Joint Statement Χριστόφια-Ταλάτ 23.5.2008 και Αναστασιάδη-Έρογλου 11.2.2014 όπου κατήντησαν τον Ελληνισμό…

ΕΡΩΤΗΣΗ
Όταν ο και φιλέλλην αντιπρόεδρος της υπερδύναμης των ΗΠΑ κ. Τζόζεφ Μπάιντεν ομιλεί για την αγανάκτηση της παραμονής επί 40 χρόνια τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων στην Κύπρο και εκθειάζει την τουρκικών απαιτήσεων Διζωνική λύση με «πολιτική ισότητα» του 82% με το 18%, ποιών άραγε εν Λευκωσία και εν Αθήναις η πολιτική ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΕ το Κυπριακό ΚΑΙ στη Διζωνική ΚΑΙ στην εξίσωση 82%=18%;

Ε Π Ι Τ Ρ Ε Π Ε Τ Α Ι , άραγε, να ελπίζει ακόμη κανείς ότι κάποιο θαύμα θα συμβεί επιτέλους; Επιστολή απέστειλε ο πρόεδρος Αναστασιάδης στους ηγέτες των κομμάτων, εθνοσυμβούλους, να προετοιμαστούν, με συγκεκριμένες, τεκμηριωμένες προτάσεις, ανάλυσης μεθόδων και τρόπων διαμόρφωσης νέας στρατηγικής στο Κυπριακό, για τη συνεδρίαση της 14ης Ιουλίου του Εθνικού Συμβουλίου. Θετικό ακούγεται! Ακόμη κι αν όλα τα μέχρι τώρα πολυετή πεπραγμένα και των κομματικών ηγεσιών, εκάστης αφ’ εαυτής, και του Ε.Σ. ως συλλογικής συνισταμένης, δεν συνηγορούν στην… εκτροφή τέτοιας ελπίδας, δεν αποκλείεται στο βάθος του κρημνού όπου κατέπεσε το Κυπριακό, κάποιο θαύμα αίφνης να επιφοιτήσει.
Κ Α Ν Ο Ν Α Σ πρώτος. Απαράβατος. Αναλλοίωτος. Απ’ την εποχή του πατέρα της Ιατρικής Ιπποκράτη. Και του πατέρα του Πολιτικού Ρεαλισμού Θουκυδίδη, ως σήμερα:
– ΤΗ Δ-Ι-Α-Γ-Ν-Ω-Σ-Η, με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια, της ασθένειας. Και των αιτίων της. Συνεπώς προέχει, επιβάλλεται, αποτελεί προϋπόθεση για όλα τ’ άλλα και είναι το «εκ των ων ουκ άνευ» – το “sine qua non” λατινιστί – ΕΝΑΣ ΠΡΟΣ ΕΝΑΝ οι μετέχοντες στο Ε.Σ. να καταθέσουν γραπτώς κι ενυπογράφως, ποια είναι του καθενός η δική του εκτίμηση, αντίληψη, θεωρία, οπτική για ένα πράγμα:
– Την τουρκική στρατηγική στο Κυπριακό.
– Τους μακροχρόνιους στόχους της Τουρκίας στην Κύπρο και τις εκάστοτε, ως τώρα, μεθοδεύσεις της.
– Τι επιδιώκει η Τουρκία στο Κυπριακό; Τι θέλει στην Κύπρο; Και πώς σχεδιάζει να το επιτύχει;
Α Υ Τ Ο ΕΙΝΑΙ το πρωτεύον. Το πρώτατο, που πρέπει – πριν από κάθε άλλη εισήγηση αλλαγής ή μη αλλαγής πολιτικής στο Κυπριακό – γραπτώς κι ενυπογράφως να καταθέσουν στο Εθνικό Συμβούλιο:
– ο πρόεδρος του ΔηΣυ κ. Αβέρωφ Νεοφύτου,
– ο πρόεδρος του ΕυρωΚο κ. Δημήτρης Συλλούρης,
– ο γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ κ. Άντρος Κυπριανού,
– ο πρόεδρος του ΔηΚο κ. Νικόλας Παπαδόπουλος
– ο πρόεδρος της ΕΔΕΚ κ. Γιαννάκης Ομήρου,
– ο πρόεδρος της Συμμαχίας Πολιτών κ. Γιώργος Λιλλήκας,
– ο γραμματέας των Οικολόγων κ. Γιώργος Περδίκης,
– ο τέως ΠτΔ κ. Δημήτρης Χριστόφιας,
– ο πρώην ΠτΔ κ. Γιώργος Βασιλείου και
– ο νυν ΠτΔ κ. Νίκος Αναστασιάδης.
Ε Α Ν ΣΕ ΑΥΤΟ, στη διάγνωση της Τουρκίας επί του Κυπριακού, δεν επιτύχουν μία κοινή συναντίληψη, όλα τα υπόλοιπα είναι άχρηστα. Και απλώς συνεδριάζουν για να… «επιπλώνουν τις μιντιακές ανάγκες» εαυτών και αλλήλων. Κοροϊδεύοντας εαυτούς και αλλήλους. Προς διαρκή εξαπάτηση του λαού και των όσων τους απέμειναν ψηφοφόρων….

ΕΡΩΤΗΣΗ
Εάν ο αείμνηστος Γλ. Κληρίδης τον Δεκέμβριο του 1998 κατάγγελλε ΑΝΟΙΚΤΑ στον ελλα-δικό μας λαό και σ’ ολόκληρο τον Ελληνισμό τους κυβερνώντες τότε κ.κ. Σημίτη, Πάγκαλο, Τσοχατζόπουλο για την ατιμωτική εξορία των S-300 και ενδεχομένως προκαλούσε την πτώση της κυβέρνησης Σημίτη, πόσα άραγε ΘΑ ΓΛΥΤΩΝΕ, από τα έκτοτε, ή πόσα χειρότερα θα υπέφερε το ελλα-δικό μας κράτος και ο Ελληνισμός;

Μ Ε ΤΗΝ βοήθειαν του Θεού, με πίστιν εις τον τίμιον αγώνα μας, με την συμπαράστασιν ολοκλήρου [έτσι… νομιζόταν] του Ελληνισμού, ο ένοπλος εθνικοαπελευθερωτικός – αντιαποικιακός αγώνας της ΕΟΚΑ για την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού, την αυτοδιάθεση του λαού και την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, τον Οκτώβριο του 1956 βρισκόταν στον 18ο μήνα της εκπληκτικής διεξαγωγής του. Ανίκανοι οι Βρετανοί να καταστείλουν την κυπριακή επανάσταση, από τη μια υποκίνησαν την ανάμιξη της Τουρκίας με εναρκτήριο το πογκρόμ των Σεπτεμβριανών του 1955 κατά του Ελληνισμού της Κωνσταντινουπόλεως, από την άλλη εξόρισαν τον ηγέτη του λαού αρχιεπίσκοπο Μακάριο στις Σεϋχέλλες και προχώρησαν αδίστακτοι στους απανωτούς απαγχονισμούς συλληφθέντων αγωνιστών της ΕΟΚΑ. Αρχής γενομένης από τον Μάιο του 1956 με τους Καραολή και Δημητρίου, τον Αύγουστο με τους Ζάκο, Πατάτσο και Μιχαήλ και τον Σεπτέμβριο με τους Μαυρομμάτη, Παναγίδη και Κουτσόφτα. Το Παλληκαρίδη τον κρέμασαν Μάρτιο του 1957.
Σ Τ Η Ν ΑΘΗΝΑ και σε κάθε πόλη της Ελλάδας μαχητικές διαδηλώσεις του λαού (στην Αθήνα υπήρξαν και νεκροί στις συγκρούσεις με την αστυνομία) εξέφραζαν την αδελφική συμπαράσταση του ελλα-δικού μας λαού προς την αγωνιζόμενη Κύπρο. Η Τουρκία – Οκτώβριο 1956 – δεν είχε ακόμη σχεδιάσει την στρατηγική της για το Κυπριακό. Δεν είχε συγκροτήσει τον μυστικό στρατιωτικό της βραχίονα με την τρομοκρατική ΤΜΤ στο νησί. Δεν είχε εκπονήσει, ακόμη, το επιτελικό «Σχέδιο Επανάκτησης Κύπρου (ΚΙΡ)». Νοέμβριο και Δεκέμβριο του 1956 ο Σχεδιαστής της στρατηγικής της Άγκυρας συνταγματολόγος Νιχάτ Ερίμ κατέθεσε τις Εκθέσεις του και το 1958 το Γραφείο Ειδικού Πολέμου εκπονούσε το ΚΙΡ…
Ε Κ Ε Ι Ν Ο N , λοιπόν, τον Οκτώβριο 1956, εφτά του μηνός, σε πρόγευμα στο σπίτι του στην Αθήνα με τον τότε πρέσβη της Τουρκίας Σεττάρ Ικσέλ, ο τότε Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ Αβέρωφ Τοσίτσας, ήταν ο ΠΡΩΤΟΣ που έριξε στο… τραπέζι την «ιδέα της ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗΣ της Κύπρου», ως μιας από τις… πιθανές λύσεις του Κυπριακού! Το ιστορικό των γεγονότων και τις διάφορες εκδοχές για τα καθέκαστα, πραγματεύτηκε στο κορυφαίο βιβλίο του «Η Άλλη Πλευρά» τόμος 2ος εκδόσεις ΓΡΑΜΜΗ 1982, σελ. 301επ., με τίτλο «στην αναζήτηση της πατρότητας της διχοτομήσεως», ο αείμνηστος τουρκολόγος καθηγητής Νεοκλής Σαρρής.
Μ Ε Τ Α ΑΠΟ 58 χρόνια 1956-2014, με Υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας, τώρα, τον ΕΥΑΓΓΕΛΟ Βενιζέλο, εναγκαλιζόμενο με τον Υπ.Εξ. της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου κι εκθειάζοντα στην «Χουριέτ» το… σπουδαίο «μομέντουμ» στις σχέσεις των δύο χωρών, πόσο άραγε έχουν αλλάξει, προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο τα πράγματα;

ΕΡΩΤΗΣΗ
Γνωστές, μεν, απ’ την εποχή της ένοπλης επίθεσης της Τουρκανταρσίας (Γραφείου Ειδικού Πολέμου Τουρκίας – ΤΜΤ) 1963-64, οι επιμονές της Άγκυρας περί «Εκλιπούσας ΚΔ», πόσο όμως θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν ως αποτελεσματικό μπούμερανγκ εναντίον της αφ’ ότου τις κατέθεσε εγγράφως 23η Ιουνίου 2014 στην ΕΕ συνοδευόμενες – προπάντων – με την τουρκική διακήρυξη ενταφιασμού του ευρωπαϊκού κεκτημένου και των «αρχών επί των οποίων βασίζεται η ΕΕ», αν στη Λευκωσία και στην Αθήνα ΔΕΝ κυβερνούσαν οι ΑΝΑΝιστές, αλλά οι Ελένες Θεοχάρους;

Π Ο Λ Υ ΠΙΟ σημαντικές απ’ τις ευθύνες του κ. Βαγγέλη Βενιζέλου, ενώπιον της διπλωματικής προέλασης των Τούρκων στην ΕΕ με το έγγραφο της 23ης Ιουνίου περί Εκλιπούσας Κυπριακής Δημοκρατίας, είναι, βεβαίως, οι ευθύνες του κ. Νίκου Αναστασιάδη. Κατά παρασάγγας περισσότερες και καθ’ ύλην αρμοδιότερες – εξ ου και… ενοχότερες – του Προέδρου της Κύπρου, απ’ όσο εκείνες του Υπ.Εξ. της Ελλάδος. Έτσι εξηγείται και η χλιαρή, υποβαθμισμένη έως ανύπαρκτη – με μασημένα λόγια – αντίδραση της Λευκωσίας απέναντι στο 105σέλιδο φιρμάνι των Νταβούτογλου – Τσιαβούσιογλου. Έτσι εξηγείται που έμεινε… μόνη κι έρημη η Ελένη Θεοχάρους στο Ευρωκοινοβούλιο. Έτσι εξηγούνται και οι υμνωδίες προς τον κ. Βαγγέλη που έσπευσε ν’ ανακοινώσει το υπουργείο του κ. Κασουλίδη, προφασιζόμενο τη… διαφύλαξη των αδελφικών σχέσεων Αθηνών – Λευκωσίας, ως… κόρης οφθαλμού!
Α Ρ Μ Ο Δ Ι Ο Τ Ε Ρ Ε Σ και καθ’ ύλην ενοχότερες και αιτιώδους συνάφειας οι ευθύνες του ΠτΔ επειδή: Είναι το κείμενο των «Δύο Ίσου Καθεστώτος Συνιστώντων Κρατών», με τη δική του υπογραφή της 11.2.2014, που κρατούν οι Τούρκοι και το περιφέρουν ως τρόπαιό τους στην ΕΕ και ως… πιστοποιητικό επικείμενου θανάτου της Κυπριακής Δημοκρατίας.
– Είναι το κείμενο της Κοινής Δήλωσης Αναστασιάδη – Έρογλου της 11ης Φεβρουαρίου 2014, το οποίο, σε καμία παράγραφο, σε καμία πρόταση, με καμία λέξη ΔΕΝ υπερασπίζεται την Κυπριακή Δημοκρατία. Ούτε καν τ’ όνομά της έστω και μια φορά ΔΕΝ διασώθηκε.
– Και η εξαφάνιση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Κοινή Δήλωση Αναστασιάδη – Έρογλου, δεν ήταν βέβαια καινούργιο ή πρωτοφανές. Όμοιας εξαφάνισης έτυχε και στην Κοινή Δήλωση Χριστόφια – Ταλάτ 23.5.2008 και σε όλες ανεξαιρέτως τις κοινές δηλώσεις και ανακοινώσεις και συμφωνίες υψηλού ή χαμηλού επιπέδου στις 37χρονες διαδικασίες των «διακοινοτικών» συνομιλιών 1977-2014.
– Επειδή απλούστατα οι «διακοινοτικώς συνομιλούντες» «προς εξεύρεση αμοιβαίως αποδεκτής λύσης» Τούρκοι, ΔΕΝ επέτρεψαν ποτέ ούτε καν τ’ όνομά της. Οι δε εκάστοτε Έλληνες συνομιλητές τους, ΔΕΝ έστησαν ποτέ πόδι, εντός των συνομιλιών, για την αναφορά έστω και μια φορά του ονόματός της. Έστω και υπό… μετεξέλιξη!!!
Τ Α ΤΡΟΠΑΙΑ που οι Τούρκοι απέσπασαν 2008 – 2014 από τους Χριστόφια – Αναστασιάδη επικαλούνται ονομαστικά, ημερολογιακά και συγκεκριμένα στο 105σέλιδό τους της 23ης Ιουνίου. Βουλιμικώς βεβαίως έσπευσαν πρωθύστερα να χαρακτηρίσουν ως ήδη εκλιπούσα την ΚΔ. Έτσι την θέλουν κι έτσι την αντιμετωπίζουν από το 1964.
– Από τα κείμενα των τροπαίων τους δεν συνάγεται ως ήδη εκλιπούσα, αλλά ως μελλοθάνατη. Ετοιμοθάνατη, άνευ ελληνικών (της Λευκωσίας στα κείμενα) αντιρρήσεων.
– Το δε σημαντικότερο του διανεμηθέντος και στους 28 της ΕΕ τουρκικού εγγράφου: Όποιο κι αν προκύψει πολιτειακό μόρφωμα, θανούσης της ΚΔ, εκ προοιμίου θα εξοβελίζει το ευρωπαϊκό κεκτημένο, «τις αρχές πάνω στις οποίες βασίζεται η ΕΕ». Κι αυτός ο εξοβελισμός απαιτούν να καταστεί και να υπογραφεί ως «πρωτογενές δίκαιο»…