Month: October 2013
Συν 6,8 εκατομμύρια στα Κομματικά Ταμεία
Ας τρώγωμεν πέτρες…
Θ Υ Μ Η Θ Η Κ Ε το σύνθημα των παππούδων και των πατεράδων μας, γραμμένο με μπογιά σε τοίχο της Άλωνας, που απαθανάτισε με την φωτογραφική του μηχανή το 1953 ο Γιώργος Σεφέρης «ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΕΛΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΣ ΤΡΩΓΩΜΕΝ ΠΕΤΡΕΣ», την Κυριακή που εκφωνούσε, στη Λεμεσό, προεδρικόν λόγον στ’ αποκαλυπτήρια του Ηρώου Πεσόντων και Αγνοουμένων Εφέδρων Αξιωματικών, ο πρόεδρος Αναστασιάδης. Κατ’ ακρίβειαν μόνο το μισό θυμήθηκε, το «ας τρώγωμεν πέτρες». Δεν είπε, βέβαια, ΕΚΕΙ, πως «την… Διζωνική θέλουμε κι ας τρώμε πέτρες», παρ’ ότι προ μηνός ο ίδιος είχε ανακηρύξει τη Διζωνική «όχι πλέον οδυνηρό συμβιβασμό, αλλά εθνική αναγκαιότητα». Προφανώς δεν το γύριζε ΕΚΕΙ η γλώσσα του να επαναλάβει όρκους υποταγής στην τουρκική απαίτηση για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Φοβόταν, ίσως, μήπως και το Μνημείο των Ηρώων διαλυθεί αίφνης σε εκσφενδονιζόμενες… πέτρες. Το εκφώνησε επειδή ως «κατακουρεμένοι» απ’ το Γιούρογκουπ τής δικής του υποταγής στο «εν κροτάφω πιστόλιον» του παρελθόντος Μαρτίου, τελούμεν υπό χρεοκοπίαν. Και θέλησε, διά του «ας τρώγωμεν πέτρες», να ειπεί ότι δεν θα… υποκύψομεν στο Κυπριακό οικονομικώς εκβιαζόμενοι…
Υ Ψ Ω Σ Ε ΕΠΙΣΗΣ τον τόνο της φωνής του, έσφιξε και το φρύδι του καθώς διακήρυσσε – εν Λεμεσώ πάντα – ενώπιον ημεδαπού ακροατηρίου, την «αγωνιστικότητα» της …μη αποδοχής «διαλόγου χάριν του διαλόγου». Και τις άλλες… παραινέσεις προς «Εκείνους» που «πρέπει να συνειδητοποιήσουν και να διαμηνύσουν και προς την Άγκυρα και προς τους Τουρκοκυπρίους ότι θα πρέπει επιτέλους κάποια τολμηρά βήματα να γίνουν έτσι ώστε να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη»…
Δ Ε Ν ΕΙΠΕ προς «Εκείνους» (στην ΕΕ & στον ΟΗΕ;) ότι θα πρέπει να πιέσουν και να εξαναγκάσουν την Τουρκία να τερματίσει την 39χρονη παράνομη στρατιωτική κατοχή των εδαφών της Κύπρου. Ούτε ζήτησε να την εξαναγκάσουν, επί ποινή διακοπής της ενταξιακής της πορείας, να συμμορφωθεί με την απόφαση της ΕΕ και ν’ αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία.
Α Λ Λ ’ ΟΜΩΣ, τον ίδιο υψωμένο τόνο της φωνής και το οιονδήποτε αίτημα προς τους όποιους «Εκείνους», ο κ. Αναστασιάδης, παρέλειψε επιμελώς να επιδείξει όταν ήταν ο ίδιος αυτοπροσώπως παρών, ενώπιον ενωπίω, με όλους «Εκείνους» και τους εκφώνησε την «μη μου άπτου» για την Τουρκία ομιλία του στην 68η σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης των ΗΕ, την Πέμπτη 26η παρελθόντος Σεπτεμβρίου. Ούτε βέβαια και στην «πρόοδο» των ενταξιακών της Τουρκίας στην ΕΕ. Μόνο στους ενταύθα επιμνημόσυνους λόγους. Για τους οποίους, προφανώς, οι εδώ πρέσβεις «Εκείνων» στέλνουν σημειώματα προς τις κυβερνήσεις τους πως είναι για… «εσωτερική κατανάλωση».
ΕΡΩΤΗΣΗ
Αφού ούτε οι ηγεσίες της Κομματοκρατίας, ούτε τα πολιτικά τους γραφεία ή οι κεντρικές τους επιτροπές το αποφάσισαν, δεν είναι άραγε καιρός τα μέλη των Κομμάτων να κινητοποιηθούν και να απαιτήσουν όπως τα 6,8 εκατομμύρια της κρατικής χορηγίας που τα κόμματα αρπάζουν απ’ τις τσέπες των φορολογουμένων, να διατεθούν – μέχρι και το τελευταίο σεντ – στις στρατιές των Απόρων που η οικονομική πολιτική της Κομματοκρατίας (κυβερνηθείσα αντί να κυβερνήσει την Τραπεζοκρατία), τους κατέστησε Απόρους;
28η Οκτωβρίου Συλλογισμοί & Παραλληλισμοί
Η Τ Α Ν Ε ΚΑΙ τότε Δευτέρα η 28η Οκτ. 1940. Το ΟΧΙ του Ιωάννη Μεταξά στο ιταλικό τελεσίγραφο, πυροδότησε το μεγαλείο των Πανελλήνων που γράψαμε με αίμα το ανεξίτηλο στους αιώνες Έπος του Σαράντα. Την 1η νίκη της ελευθερίας εναντίον της φασιστικής και ναζιστικής δουλίας. Ο Μεταξάς μέχρι τις 27.10.1940 ήταν, από 4η Αυγ. 1936, ένας θλιβερός δικτατορίσκος, ενός παρηκμασμένου βασιλικού καθεστώτος τής αλληλο-εξουδετερωνόμενης αδιέξοδης Κομματοκρατίας. Υπήρξε απ’ το 1915 ένας εκ των πρωταγωνιστών του Εθνικού Διχασμού. Εκ των φανατικότερων του αντιβενιζελισμού. Καταστροφικότερο προϊόν του οποίου υπήρξε η Μικρασιατική μας Καταστροφή το 1922.
Τ Η Ν ΔΕΤΕΡΑ 28η Οκτ. 1940 με το ΟΧΙ του, ο θλιβερός δικτατορίσκος αναδείχθηκε στα μάτια και στην ψυχή των πανελλήνων ένας Γίγαντας του έθνους («εθνικός κυβερνήτης»). Υπό την ηγεσία του οποίου έσπευδαν να αγωνιστούν ακόμη και οι απηνώς διωκόμενοι απ’ το δικτατορικό του καθεστώς αντιφρονούντες. Στα «υπέρ του» υπήρξε η προηγηθείσα γιγαντιαία σιωπηλή πολεμική προετοιμασία, με την επιδέξια πρωτοφανή οργάνωση, εκπαίδευση κι εξοπλισμό των μονάδων της εφεδρείας, που συνέτριψαν τις ιταλικές μεραρχίες εισβολής και μπήκαν απελευθερωτές στη βόρειο Ήπειρο. Ο ίδιος ο Μεταξάς, στις 30 Οκτ. 1940, στην απόρρητη «ανακοίνωσή» του προς «τους ιδιοκτήτας και αρχισυντάκτας του Αθηναϊκού Τύπου εις το Γενικόν Στρατηγείον» ομολογούσε ότι «μετά την άδικον επίθεσιν της Ιταλίας, η πολιτική την οποίαν ακολουθώ είναι η πολιτική του αειμνήστου Βενιζέλου». Πρόλαβε να πεθάνει, 29.1.1941, με τις δάφνες της νίκης και της δόξας…
Τ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟ μεγαλείο της αρραγούς εθνικής ομοψυχίας, που κατηύγασε την υπέρλαμπρη νίκη του 1940-41, διερράγη και καταθρυμματίστηκε, υποτροπιάζοντας στον απαίσιο αιματηρό εμφύλιο διχασμό (κουβαλώντας τα προ της 28ης Οκτ. 1940 κομματικά «χρέη»), απ’ το 1943 κιόλας. Φαλκιδεύοντας με αίμα Ελλήνων από Έλληνες, την ένοπλη Εθνική Αντίσταση στην γερμανο-ιταλο-βουλγαρο-κατεχόμενη πατρίδα:
Π Ρ Ο Ε Ο Ρ Τ Ι Α του φρικτού Εμφυλίου Πολέμου 1946-49. Με τα ίδια πάντα αίτια, αρχομανίας, φατριασμού κι έριδος, σαν εκείνα που περιγράφει για τα «Κερκυραϊκά» του 427π.Χ. στο Γ-82 του ο Θουκυδίδης. Κι εξιστορεί για τους εμφυλίους κατά τη διάρκεια της Επανάστασής μας του 1821 ο Μακρυγιάννης.
Χ Ω Ρ Α Ν Ε , ΑΡΑΓΕ, για στοχασμούς, κάποιοι παραλληλισμοί; Π.χ.:
– «Διζωνικός» υπήρξε απ’ το 1977 ο αείμνηστος Τάσσος. Το 2004, όμως, αντέταξε το υπερήφανο ΟΧΙ στο Διζωνικό τελεσίγραφο του Σχεδίου Ανάν.
– Και δεν ξέρεις ποιοι απ’ τους τότε «Ανανιστές» θα ομολογήσουν κάποια στιγμή «ακολουθώ την πολιτική του αειμνήστου Τάσσου».
– Την παραγωγή όμως και αναπαραγωγή εμφυλίου κομματικού μίσους, πώς άραγε θα την αποτρέψουν οι πολίτες του «δυστυχισμένε μου λαέ καλέ κι ηγαπημένε, πάντοτ’ ευκολοπίστευτε και πάντα προδομένε»;
– Την παρηκμασμένη και ξηλωμένη Αμυντική Θωράκιση ως πόσο ακόμη θα την εμπιστεύεται ο λαός στους δημαγωγούς καταστροφείς της;