Γ Ι Α ΤΗΝ καταστροφή της Αμυντικής Θωράκισης, από τους αναξίως κυβερνήσαντες και νομοθετούντες διαδοχικά άχρι σήμερον δημαγωγούς, με τους εκάστοτε ένστολους ανεπαρκέστατους επικεφαλής υπηρεσιακούς τους, η στήλη τα γράφει πολλά χρόνια. Τις καταστροφικές επιπτώσεις τής απ’ το 2005 δημαγωγίας, περί μειώσεως της θητείας, που υπό τον παραπλανητικό τίτλο της «αναδιοργάνωσης» της ΕΦ, οδήγησαν στην αποδιοργάνωση και το ξήλωμα όσων είχαν επιτευχθεί μέχρι το 2002, επίσης αναλύσαμε κατ’ επανάληψιν. Αποδιοργάνωση εξ αιτίας ΚΑΙ της λειψανδρίας: Ο αριθμός των υπηρετούντων θητεία κληρωτών ΔΕΝ ΕΠΑΡΚΕΙ. Όσες διακεκριμένης στρατιωτικής βλακείας αλχημείες των διαδοχικώς ιθυνόντων στο ΓΕΕΦ κι αν σκαρφιστούν…
Ε Π Α Ν Α Τ Ι Θ Ε Τ Α Ι , λοιπόν, το θέμα της στρατιωτικής θητείας των 18χρονων Γυναικών. Το είχε εισηγηθεί το 1990 ο τότε υπ.Αμ. Α. Αλωνεύτης, με ολοκληρωμένη μελέτη η οποία προέβλεπε (α) την πλήρη επάρκεια προσωπικού θητείας αμφοτέρων των φύλων για τις ανάγκες της ΕΦ και (β) την ευχέρεια μείωσης της θητείας ΚΑΙ των αρρένων. «Εππέσαν τότε πάνω του να τον φάσιν τζιαι να τον ξηκοκκαλίσουν». Μ’ έναν σωρό «επιχειρήματα» άκρως προσβλητικά κατά των γυναικών, έως και υβριστικά… σεξουαλικά, για τις ικανότητες των 18χρονων θυγατέρων μας.
Τ Α ΘΥΜΗΘΗΚΑΜΕ με ντροπή, πρόσφατα που διαβάσαμε ότι: Εντυπωσιάστηκαν ακόμα και τα… γερμανικά ΜΜΕ απ’ τη φωτογραφία μιας νεαρής Ανθυπολοχαγού των Καταδρομών που παρήλασε χειρίστρια αντιαρματικού Milan επί οχήματος Hummer, στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη μας. Και υπενθυμίσαμε ότι:
1. Για 1η φορά στην 168χρονη ιστορία της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων, γυναίκα με τις άριστες επιδόσεις της κατέστη φέτος Αρχηγός Σχολής και αυτή είναι η Κύπρια Έλενα Ιωσήφ 21χρ. απ’ τον Άγ. Αμβρόσιο Λεμεσού, Μάχιμος του Πολεμικού Ναυτικού.
2. Στις 20.5. 2009, στον 13ο ετήσιο Διαγωνισμό Βολής της ΕΦ (που οι ΝΥΝ τον κατήργησαν), ανάμεσα στους 205 καλύτερους σκοπευτές, πρώτευσε με άριστα 10/50 η 38χρονη μόνιμη λοχίας Τεθωρακισμένων Μαρία Παπαδοπούλου. Της σκοπευτικής ομάδας των γυναικών της ΕΦ που συγκρότησε 1η φορά το 2001 ο τότε Αρχηγός, αείμνηστος Ευάγγελος Φλωράκης.
3.Οκτώβριο 2007 στον τελευταίο “ΝΙΚΗΦΟΡΟ” της ΕΦ που τον κατήργησε ανελθών στην εξουσία ο Χριστόφιας, έκαναν άλμα από τα 12χιλιάδες πόδια, με αλεξίπτωτο, ένοπλες, οι μόνιμες υπαξιωματικοί των Καταδρομών, Έλενα Σιακαλλή και Μαρία Βασιλείου, μπροστά στο παρατηρητήριο των επισήμων κι έσπευσε να φωτογραφηθεί μαζί τους ποζάροντας ο κ. Χριστόφιας με τον τότε Υπ.Αμ. Χριστόδουλο Πασιαρδή…

ΕΡΩΤΗΣΗ
Όταν γνωρίζεις πολύ καλά ( από 80% έως 100%) ότι, εκείνα που «κάποιοι» εν εξουσία κομματικοί αποφασίζουν προς εφαρμογή, έχουν ως κρυφό κίνητρο, μοναδικό στόχο και σκοπό, τους «επικοινωνιακούς λόγους», ήτοι, την εξαπάτηση των πολιτών, την παραπλάνηση της Κοινής Γνώμης, τη δημιουργία ΕΝΤΥΠΩΣΕΩΝ εν όψει των επόμενων… δημοσκοπήσεων, είναι, άραγε, υπερβολικό να προσεύχεσαι νυχθημερόν στον Θεό να βάλει το χέρι Του μη συμβεί το χειρότερο;

Θ Υ Μ Η Θ Η Κ Ε το σύνθημα των παππούδων και των πατεράδων μας, γραμμένο με μπογιά σε τοίχο της Άλωνας, που απαθανάτισε με την φωτογραφική του μηχανή το 1953 ο Γιώργος Σεφέρης «ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΕΛΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΣ ΤΡΩΓΩΜΕΝ ΠΕΤΡΕΣ», την Κυριακή που εκφωνούσε, στη Λεμεσό, προεδρικόν λόγον στ’ αποκαλυπτήρια του Ηρώου Πεσόντων και Αγνοουμένων Εφέδρων Αξιωματικών, ο πρόεδρος Αναστασιάδης. Κατ’ ακρίβειαν μόνο το μισό θυμήθηκε, το «ας τρώγωμεν πέτρες». Δεν είπε, βέβαια, ΕΚΕΙ, πως «την… Διζωνική θέλουμε κι ας τρώμε πέτρες», παρ’ ότι προ μηνός ο ίδιος είχε ανακηρύξει τη Διζωνική «όχι πλέον οδυνηρό συμβιβασμό, αλλά εθνική αναγκαιότητα». Προφανώς δεν το γύριζε ΕΚΕΙ η γλώσσα του να επαναλάβει όρκους υποταγής στην τουρκική απαίτηση για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Φοβόταν, ίσως, μήπως και το Μνημείο των Ηρώων διαλυθεί αίφνης σε εκσφενδονιζόμενες… πέτρες. Το εκφώνησε επειδή ως «κατακουρεμένοι» απ’ το Γιούρογκουπ τής δικής του υποταγής στο «εν κροτάφω πιστόλιον» του παρελθόντος Μαρτίου, τελούμεν υπό χρεοκοπίαν. Και θέλησε, διά του «ας τρώγωμεν πέτρες», να ειπεί ότι δεν θα… υποκύψομεν στο Κυπριακό οικονομικώς εκβιαζόμενοι…
Υ Ψ Ω Σ Ε ΕΠΙΣΗΣ τον τόνο της φωνής του, έσφιξε και το φρύδι του καθώς διακήρυσσε – εν Λεμεσώ πάντα – ενώπιον ημεδαπού ακροατηρίου, την «αγωνιστικότητα» της …μη αποδοχής «διαλόγου χάριν του διαλόγου». Και τις άλλες… παραινέσεις προς «Εκείνους» που «πρέπει να συνειδητοποιήσουν και να διαμηνύσουν και προς την Άγκυρα και προς τους Τουρκοκυπρίους ότι θα πρέπει επιτέλους κάποια τολμηρά βήματα να γίνουν έτσι ώστε να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη»…
Δ Ε Ν ΕΙΠΕ προς «Εκείνους» (στην ΕΕ & στον ΟΗΕ;) ότι θα πρέπει να πιέσουν και να εξαναγκάσουν την Τουρκία να τερματίσει την 39χρονη παράνομη στρατιωτική κατοχή των εδαφών της Κύπρου. Ούτε ζήτησε να την εξαναγκάσουν, επί ποινή διακοπής της ενταξιακής της πορείας, να συμμορφωθεί με την απόφαση της ΕΕ και ν’ αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία.
Α Λ Λ ’ ΟΜΩΣ, τον ίδιο υψωμένο τόνο της φωνής και το οιονδήποτε αίτημα προς τους όποιους «Εκείνους», ο κ. Αναστασιάδης, παρέλειψε επιμελώς να επιδείξει όταν ήταν ο ίδιος αυτοπροσώπως παρών, ενώπιον ενωπίω, με όλους «Εκείνους» και τους εκφώνησε την «μη μου άπτου» για την Τουρκία ομιλία του στην 68η σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης των ΗΕ, την Πέμπτη 26η παρελθόντος Σεπτεμβρίου. Ούτε βέβαια και στην «πρόοδο» των ενταξιακών της Τουρκίας στην ΕΕ. Μόνο στους ενταύθα επιμνημόσυνους λόγους. Για τους οποίους, προφανώς, οι εδώ πρέσβεις «Εκείνων» στέλνουν σημειώματα προς τις κυβερνήσεις τους πως είναι για… «εσωτερική κατανάλωση».

ΕΡΩΤΗΣΗ
Αφού ούτε οι ηγεσίες της Κομματοκρατίας, ούτε τα πολιτικά τους γραφεία ή οι κεντρικές τους επιτροπές το αποφάσισαν, δεν είναι άραγε καιρός τα μέλη των Κομμάτων να κινητοποιηθούν και να απαιτήσουν όπως τα 6,8 εκατομμύρια της κρατικής χορηγίας που τα κόμματα αρπάζουν απ’ τις τσέπες των φορολογουμένων, να διατεθούν – μέχρι και το τελευταίο σεντ – στις στρατιές των Απόρων που η οικονομική πολιτική της Κομματοκρατίας (κυβερνηθείσα αντί να κυβερνήσει την Τραπεζοκρατία), τους κατέστησε Απόρους;

Η Τ Α Ν Ε ΚΑΙ τότε Δευτέρα η 28η Οκτ. 1940. Το ΟΧΙ του Ιωάννη Μεταξά στο ιταλικό τελεσίγραφο, πυροδότησε το μεγαλείο των Πανελλήνων που γράψαμε με αίμα το ανεξίτηλο στους αιώνες Έπος του Σαράντα. Την 1η νίκη της ελευθερίας εναντίον της φασιστικής και ναζιστικής δουλίας. Ο Μεταξάς μέχρι τις 27.10.1940 ήταν, από 4η Αυγ. 1936, ένας θλιβερός δικτατορίσκος, ενός παρηκμασμένου βασιλικού καθεστώτος τής αλληλο-εξουδετερωνόμενης αδιέξοδης Κομματοκρατίας. Υπήρξε απ’ το 1915 ένας εκ των πρωταγωνιστών του Εθνικού Διχασμού. Εκ των φανατικότερων του αντιβενιζελισμού. Καταστροφικότερο προϊόν του οποίου υπήρξε η Μικρασιατική μας Καταστροφή το 1922.
Τ Η Ν ΔΕΤΕΡΑ 28η Οκτ. 1940 με το ΟΧΙ του, ο θλιβερός δικτατορίσκος αναδείχθηκε στα μάτια και στην ψυχή των πανελλήνων ένας Γίγαντας του έθνους («εθνικός κυβερνήτης»). Υπό την ηγεσία του οποίου έσπευδαν να αγωνιστούν ακόμη και οι απηνώς διωκόμενοι απ’ το δικτατορικό του καθεστώς αντιφρονούντες. Στα «υπέρ του» υπήρξε η προηγηθείσα γιγαντιαία σιωπηλή πολεμική προετοιμασία, με την επιδέξια πρωτοφανή οργάνωση, εκπαίδευση κι εξοπλισμό των μονάδων της εφεδρείας, που συνέτριψαν τις ιταλικές μεραρχίες εισβολής και μπήκαν απελευθερωτές στη βόρειο Ήπειρο. Ο ίδιος ο Μεταξάς, στις 30 Οκτ. 1940, στην απόρρητη «ανακοίνωσή» του προς «τους ιδιοκτήτας και αρχισυντάκτας του Αθηναϊκού Τύπου εις το Γενικόν Στρατηγείον» ομολογούσε ότι «μετά την άδικον επίθεσιν της Ιταλίας, η πολιτική την οποίαν ακολουθώ είναι η πολιτική του αειμνήστου Βενιζέλου». Πρόλαβε να πεθάνει, 29.1.1941, με τις δάφνες της νίκης και της δόξας…
Τ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟ μεγαλείο της αρραγούς εθνικής ομοψυχίας, που κατηύγασε την υπέρλαμπρη νίκη του 1940-41, διερράγη και καταθρυμματίστηκε, υποτροπιάζοντας στον απαίσιο αιματηρό εμφύλιο διχασμό (κουβαλώντας τα προ της 28ης Οκτ. 1940 κομματικά «χρέη»), απ’ το 1943 κιόλας. Φαλκιδεύοντας με αίμα Ελλήνων από Έλληνες, την ένοπλη Εθνική Αντίσταση στην γερμανο-ιταλο-βουλγαρο-κατεχόμενη πατρίδα:
Π Ρ Ο Ε Ο Ρ Τ Ι Α του φρικτού Εμφυλίου Πολέμου 1946-49. Με τα ίδια πάντα αίτια, αρχομανίας, φατριασμού κι έριδος, σαν εκείνα που περιγράφει για τα «Κερκυραϊκά» του 427π.Χ. στο Γ-82 του ο Θουκυδίδης. Κι εξιστορεί για τους εμφυλίους κατά τη διάρκεια της Επανάστασής μας του 1821 ο Μακρυγιάννης.
Χ Ω Ρ Α Ν Ε , ΑΡΑΓΕ, για στοχασμούς, κάποιοι παραλληλισμοί; Π.χ.:
– «Διζωνικός» υπήρξε απ’ το 1977 ο αείμνηστος Τάσσος. Το 2004, όμως, αντέταξε το υπερήφανο ΟΧΙ στο Διζωνικό τελεσίγραφο του Σχεδίου Ανάν.
– Και δεν ξέρεις ποιοι απ’ τους τότε «Ανανιστές» θα ομολογήσουν κάποια στιγμή «ακολουθώ την πολιτική του αειμνήστου Τάσσου».
– Την παραγωγή όμως και αναπαραγωγή εμφυλίου κομματικού μίσους, πώς άραγε θα την αποτρέψουν οι πολίτες του «δυστυχισμένε μου λαέ καλέ κι ηγαπημένε, πάντοτ’ ευκολοπίστευτε και πάντα προδομένε»;
– Την παρηκμασμένη και ξηλωμένη Αμυντική Θωράκιση ως πόσο ακόμη θα την εμπιστεύεται ο λαός στους δημαγωγούς καταστροφείς της;

Ζ Η Τ Ω η δημοκρατία, αίσχος στην κομματοκρατία, θα μπορούσε να ‘ναι ένας παραπλήσιος τίτλος, κοντά στους άλλους που δημοσίευσαν οι εφημερίδες «Φιλελεύθερος» και «Πολίτης», την Κυριακή 15η τρέχοντος, όταν παρουσίασαν τη δημοσκόπηση του Παν/μίου Λευκωσίας, η οποία έδειξε, «ράπισμα πολιτών σε κυβέρνηση, βουλή και κόμματα – στο ζενίθ η απαξίωση – στον πάτο η εμπιστοσύνη των Κυπρίων σε θεσμούς»…
Επειδή, η Κομματοκρατία – Ημετεροκρατία – Αναξιοκρατία – Κλεπτοκρατία, παρήγαγε την χρεοκοπία, για την οποία προσκάλεσε την Τρόικα κι επέβαλε στον τόπο την Τροϊκοκρατία, θυμάστε ότι το πρώτο μέτρο που επέβαλαν ήταν να κλείσουν όλες τις τράπεζες, να διαγράψουν διά παντός την Λαϊκή και στη συνέχεια να υποβάλουν τις υπόλοιπες σε διαδικασίες εξυγίανσης.
Α Υ Τ Η θα μπορούσε να είναι μια καλή ιδέα για ανάλογα και αντίστοιχα μέτρα που ο λαός των δημοκρατικών πολιτών θα έπρεπε να αποφασίσει, να μεθοδεύσει και να επιβάλει για την πρωταίτια Κομματοκρατία: Να κλείσουν όλα τα κόμματα, να περάσουν από διαδικασίες αυστηρής εξυγίανσης, κάποια ίσως να διαγραφούν διά παντός και όσα επιτύχουν να εξυγιανθούν να τεθούν επιτέλους υπό τον διαρκή, ουσιαστικό και θεσμικό έλεγχο του λαού κι όχι μόνο κάθε πέντε χρόνια που η κομματοκρατία διενεργεί τις εκλογές της αναπαραγωγής της. Το κύριο λοιπόν ερώτημα είναι: Πώς ο λαός των δημοκρατικών πολιτών θα μπορέσει να εξυγιάνει τα κόμματα, να καταργήσει την κομματοκρατία και ν’ αναπτύξει πιο πραγματική δημοκρατία;
Λαζ. Α. Μαύρος

Για όσους ακόμη επιμένουν να διαβάζουν και να μελετούν άρθρα σε εφημερίδες και δεν ικανοποιούνται μόνο με ατάκες, τιτλάκια, φωτογραφίες και λεζάντες – άτινα έχουν βέβαια την αξία τους – ένα πολύ καλού περιεχομένου άρθρο με τίτλο “Για την κατάρρευση του γλωσσικού μας μετώπου” του παιδίατρου Πέτρου Μιχ. Ιακωβίδη δημοσιεύει σήμερα στη σελίδα 27 η εφημερίδα “Σημερινή”. Εκεί και οι δώδεκα παραλλαγές του ρήματος “βλέπω” στα ομηρικά έπη.

http://www.sigmalive.com/simerini/analiseis/other/575802

”Για την κατάρρευση του γλωσσικού μας μετώπου”
Στη ροή του χρόνου και για λόγους που δεν είναι της ώρας να καταπιαστούμε μαζί τους, το μεγαλειώδες εργαλείο της γλώσσας μας παραγκωνίστηκε με τρόπο αστόχαστο και εγκληματικό

Μόλις το έτος 2000 βουλήθηκε η Ελληνική Πολιτεία να ξεπληρώσει ένα τόσο παλιό, όσο και βαρύ χρέος της προς μια κορυφαία Ελληνίδα. Η υποβόσκουσα ευταξία του σύμπαντος τα ταίριαξε βολικά, με τρόπο που η Ζακλίν ντε Ρομιγί γεννήθηκε στη Γαλλία από μη Έλληνες γονείς. Γιατί αν γεννιόταν σε ελληνικό χώρο από γονείς Έλληνες, μπορεί και να μη γινόταν η Ελληνίδα που υπήρξε σ’ όλη της τη ζωή. Το 2000, λοιπόν, αποκατεστάθη η τάξις. Και η ατόφια αυτή ελληνική ψυχή πήρε την ελληνική υπηκοότητα. Κατασυγκινημένη τότε η ντε Ρομιγί είπε στην ομιλία της και τα εξής: «…Δεν είναι τυχαίο επίσης το γεγονός ότι η ελληνική γλώσσα είχε αυτήν την τεράστια διάδοση σε όλον τον κόσμο. Αυτό οφείλεται στο ότι η ελληνική γλώσσα είναι ένα εργαλείο, με το οποίο εύκολα μπορεί κανείς να εξοικειωθεί και να ανοίξει τη σκέψη του…».
Ποτέ δεν μίλησε για τη γλώσσα μας σαν αντικείμενο. Έβλεπε την ελληνική γλωσσολαλιά εποπτικά, σαν την κυρίαρχη ουσία που απογείωσε την ανθρώπινη νόηση σε ιλιγγιώδη ύψη, τοποθετώντας τον Ελληνισμό στο πνευματικό Έβερεστ του πλανήτη. Και σ’ ένα άλλο σημείο της ομιλίας της, σημειώνει: «Σας το λέω χωρίς επιφύλαξη: Όλος ο κόσμος θα πρέπει να μάθει Ελληνικά, γιατί η ελληνική γλώσσα μάς βοηθάει πρώτα απ’ όλα να καταλάβουμε τη δική μας γλώσσα».

Στη ροή του χρόνου και για λόγους που δεν είναι της ώρας να καταπιαστούμε μαζί τους, το μεγαλειώδες εργαλείο της γλώσσας μας παραγκωνίστηκε με τρόπο αστόχαστο και εγκληματικό. Συνωμοτικά και απερίσκεπτα, αφέθηκε να ξεθωριάσει η ζωτική δύναμη των χρωμάτων της, να ξεθυμάνει και να αγκυλωθεί η ενεργητικότητα της κίνησής της, να ξεψυχήσει η πασίχαρη πολλαπλότητα των ήχων της. Συνένοχοι στη γενική κατάρρευση του γλωσσικού μας μετώπου, όλοι οι ιστορικοί, φιλόσοφοι, παιδαγωγοί (κοντολογίς, οι αφθόνως ευδοκιμήσαντες παρ’ ημών «σοφολογιότατοι»), συνεπικουρούμενοι βέβαια από την ασύγγνωστη ακηδία της επίσημης Πολιτείας.

Ο στιλπνός καθρέφτης
Η γλώσσα των ανθρώπων είναι ο στιλπνός καθρέφτης που σκύβουμε και βλέπουμε μέσα του το πρόσωπό μας, όπως ακριβώς είναι. Στον μύθο της γένεσης των ειδών ο Πλάτωνας αφηγείται πώς ο Προμηθέας έκλεψε για χάρη του ανθρώπου την «έντεχνη σοφία και το πυρ» (το χέρι εργαλείο και τον λόγο, τη διάνοια δηλαδή). Τότε ο άνθρωπος «φωνήν και ονόματα διηρθρώσατο τη τέχνη»**. Έτσι δέθηκε οργανικά η γλώσσα με τον άνθρωπο, δίνοντάς του την τραγικά κυρίαρχη θέση που κατέχει μέσα στη φύση.
Πώς, όμως, μετριέται η αξία αυτού του υπέροχου δώρου των πατέρων μας, του φιλόκαλου και χαριτωμένου, πάνω στην καθημερινή συνάφεια των ανθρώπων; Πρώτα-πρώτα με το πόσο ακριβολόγα και συγκεκριμένη είναι.

Όταν μέσα στα βάθη των αιώνων η άναρθρη κραυγή οργανώθηκε σε λόγο, εξελίχτηκε προοδευτικά σε έναν οδοδείκτη για το πόσο λειτουργικά, στιβαρά και έμπεδα δεμένη είναι μια συγκεκριμένη κοινότητα. Έχουν να λένε οι γλωσσολόγοι, πως μερικές εκατοντάδες λέξεις φτάνουν για να συσταθεί μια στοιχειώδης γλώσσα σε μια υποτυπώδη κοινωνία. Αυτή η κοινωνία όμως δεν διαθέτει την πνευματική μαγιά για να ανυψωθεί στις ύπατες μορφές της νόησης, να γεννήσει Ζωή και Τέχνη, δηλαδή να μεγαλουργήσει. Να απολιθώσει, με άλλα λόγια, την ιστορία και τα ενεργήματά της μέσα στην αέναη ροή του χρόνου. Να δημιουργήσει αγάλματα λόγου αιώνιας αξίας και εγκυρότητας. Που καθηλώνονται, όσοι αιώνες και να περάσουν, στο πνευματικό στερέωμα του πλανήτη, σαν νοητοί πολικοί αστέρες, που μένουν σταθεροί κι αμετακίνητοι, έστω κι αν όλα τ’ άλλα γύρω τους φθίνουν, μαραίνονται και φυλλοβολούν.

Σημειώσαμε πως η ελληνική μας γλώσσα είναι πρώτα-πρώτα αμείλικτα ακριβολόγα. Παράδειγμα: στα έπη του Ομήρου ανακαλύπτουμε 12 (δώδεκα!) παραλλαγές του ρήματος «βλέπω»***. Τι πάει να πει αυτό; Πρώτον, η κάθε λέξη σημαίνει ένα πολύ συγκεκριμένο πράγμα. Ποτέ κάτι παραπλήσιο, ούτε και κάτι παρόμοιο. Περιορίζεται η ασάφεια, εκμηδενίζεται η παραποίηση εννοιών και νοημάτων. Προσπορίζεται ο άνθρωπος με όλα τα εφόδια για να δημιουργήσει τον πάμφωτο ειρμό κατανόησης του κόσμου γύρω του, μακριά από προλήψεις και δεισιδαιμονίες. Μας έδωσαν οι Έλληνες σε τιμές αριθμητικές και μεγέθη μετρήσιμα την απόσταση ανάμεσα στον Ουρανό και τη Γη. Η terra incognita αλώθηκε πέρα ως πέρα, ημέρεψε, έγινε προσιτή, οικία και κατανοητή!

Η ικμάδα των χρωμάτων της
Επιπλέον: Η ικμάδα των χρωμάτων της στις λεπτές κι ακριβόλογες περιγραφές, η μουσικότητα και η αρμονία της, συνταιριασμένες με την αμείλικτη δύναμη των καθαρών μαθηματικών στη λογική της, «ποίησαν τέχνη» αξεπέραστη. Δυσθεώρητα ύψη, απύθμενα βάθη! Που λεύκαναν και λευκαίνουν τους ρύπους της οικουμένης εσαεί. Γιατί «πράττειν» και «ποιείν» στην υπέροχη γλώσσα μας, την Ελληνική, σημαίνουν ένα και το αυτό! Δεύτερον, η ακραία συνέπεια στην ακριβολογία που οργανώνει το επίπονο ταξίδι της γνώσης, δικαιώνεται αρχετυπικά μέσα στη σιδηρά λογική της ετυμολογίας. Έτσι, λογικά και αναντίρρητα, ο Άρ-χων για παράδειγμα, είναι ο άραν (γη, κτηματική περιουσία) έχων.

Ο αστέρας (α-στερητικό και ίστημι = στέκω) είναι ο ευρισκόμενος εν κινήσει. Ο άφθονος είναι εκείνος που δεν φθίνει = εξαντλείται. Πώς να εξηγήσεις στον αγγλόφωνο ότι το music του είναι κατ’ ευθείαν παιδί των Ελληνίδων Μουσών, ότι το disaster του είναι ο δυς-αστήρ (δυσοίωνο αστέρι) των Ελλήνων; Και τι θα νιώσει βαθιά, μέσα στο μεδούλι των κοκάλων του απ’ όλα αυτά; Το μεγαλύτερο όμως κακό που μας βρήκε μέσα από την ολιγωρία και την ανεπάρκεια στην εισαγωγή υπεύθυνης γλωσσικής αγωγής στα σχολεία μας, είναι η απώλεια του γεωδαιτημένου ήθους της ελληνικής τραγωδίας. Του ευγενέστερου, πλέον οδηγητικού, λαμπρότερου προϊόντος που έσωσε να γεννήσει η ανθρώπινη νόηση και αρετή. Γιατί, πώς να χωρέσει το πελώριο του Αισχύλου, του Σοφοκλή, του Ευριπίδη μέσα στο αξιοθρήνητα λίγο, μουντό, άχρωμο, άοσμο και άγευστο κακέκτυπο της Ελληνικής που μιλούμε μεταξύ μας;

ΠΕΤΡΟΣ ΙΑΚΩΒΙΔΗΣ
Παιδίατρος

** Πλάτωνος: «Πρωταγόρας» 322 α

*** Συγκεκριμένα: Βλέπειν, οράν, θεωρείν, ειδείν, λεύσειν, αθρείν, θεάσθαι, σκέπτεσθαι, όσσεσθαι, δενδίλλειν, δέρκεσθαι και παπταίνειν (από το πόνημα του Β. Ρασσιά: «Ποια Δημοκρατία;»)

Ρώτησε και όσους ζούνε ακόμη, με τα προβλήματα υγείας, τραυματίες πολεμιστές στις προδομένες κυπριακές Θερμοπύλες του ’74. Σαν τον 56χρονο σήμερα κ. Αντωνίου απ’ την Ξυλοφάγου, που 17χρονος φαντάρος του 399 Τάγματος Πεζικού, πολεμώντας τον πρώτο Αττίλα κατέστη έκτοτε τραυματίας πολέμου κι έχει συνεχή ανάγκη το νοσοκομείο που τώρα οι “ωφέλιμοι” τού επέβαλαν να πληρώνει και τα διεκτραγωδούσε την Πέμπτη το πρωί στο Ράδιο Πρώτο. Λ.Μ.
Αν θέλεις να γίνεις ωφέλιμος…
Βγες από το Προεδρικό και ασχολήσου με αυτά που ταλαιπωρούν καθημερινά το λαό
Του Γιώργου Καλλινίκου
Ο Πρόεδρος αρέσκεται να επαναλαμβάνει ότι θέλει να είναι ωφέλιμος και όχι αρεστός. Δεν ξέρω πώς εννοεί το να είναι ωφέλιμος. Ίσως μέσω υψηλής πολιτικής. Κάπως έτσι αντίκριζαν το θέμα και οι προκάτοχοι του. Στην πρώτη γραμμή είχαν το Κυπριακό και τις διεθνείς σχέσεις. Τώρα στην ατζέντα προστέθηκαν οι υδρογονάνθρακες. Και βεβαίως, το περίφημο restart της οικονομίας, που τείνει να διαδεχθεί το «όνειρο θερινής νυκτός» του Σαίξπηρ στις πρώτες θέσεις των πιο πολυανεβασμένων έργων στο θέατρο. Και η καθημερινότητα των πολιτών; Τα άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν; Παραμένουν στο περιθώριο. Αυτά όμως, είναι που πονούν και ταλαιπωρούν το λαό. Αυτά είναι που τον κάνουν να αγανακτεί. Να αγχώνεται. Να χάνει το κουράγιο του να παλέψει. Γι’ αυτό Πρόεδρε:
-Αν θέλεις να είσαι ωφέλιμος, επικεντρώσου στον τομέα της υγείας. Δώσε λύσεις στο χάος που υπάρχει στα νοσοκομεία. Πήγαινε και μια και δυο και τρεις φορές επί τόπου. Μίλησε με τους απλούς ανθρώπους. Τους συνταξιούχους που καλούνται να πληρώνουν ένσημα. Τους άνεργους που δεν κρατάνε μία. Μπες στις ουρές που πρέπει να περιμένουν για να πάρουν τους φακέλους τους, να γραφτούν για εξέταση, να πάρουν τα φάρμακα τους, να πάρουν τα αποτελέσματα των εξετάσεων τους. Ζήσε το άγχος και τα νεύρα όλων αυτών που είναι υποχρεωμένοι να περνούν ώρες, μέρες στα νοσοκομεία. Μόνο έτσι θα καταλάβεις ότι η εικόνα που ενδεχομένως να σου παρουσιάζουν δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.
-Αν θέλεις να είσαι ωφέλιμος, αφουγκράσου την κραυγή αγωνίας των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που βρίσκονται στον αναπνευστήρα. Άκουσε την ΟΕΒ και την ΠΟΒΕΚ που στέλνουν ύστατο SOS, προειδοποιώντας ότι το 70% των επιχειρήσεων κινδυνεύουν να βάλουν λουκέτο. Είδες, το Ταμείο Ανεργίας γονάτισε ήδη…
-Αν θέλεις να είσαι ωφέλιμος, πέρνα ένα πρωί από τις φυλακές και ζήτα από τον Τρυφωνίδη να σου δώσει αριθμούς για όσους φυλακίζονται για χρέη που αδυνατούν να πληρώσουν. Ένας βγαίνει, τρεις μπαίνουν. Και μετά πέρνα και από την Γενική Εισαγγελία και ρώτα τον Ρίκκο σου, να σου πει, πόσες αιτήσεις υπάρχουν από απελπισμένους συμπολίτες μας για αναστολή φυλάκισης, επειδή αδυνατούν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους. Και όταν θα επιστρέψεις στο Προεδρικό, στείλε έναemail στον Πούφο του Φόρου και πες του να βρει τρόπο, να δοθεί παράταση τουλάχιστον μέχρι το τέλος του 2014 στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που αδυνατούν να αποπληρώσουν τις οφειλές τους προς το κράτος. Ας κάνουν μια συμφωνία μαζί τους για περιοδικές αποπληρωμές από ένα μεταγενέστερο στάδιο και μετά.
-Αν θέλεις να είσαι ωφέλιμος, πήγαινε στον Ερυθρό Σταυρό και σε άλλες εθελοντικές οργανώσεις και ζήτα να σου δώσουν στοιχεία για τα ανθρώπινα δράματα που βιώνουν καθημερινά. Και κάνε εξοικονομήσεις. Όπως έκανες με την παρέλαση για να δοθούν χυμοί σε 11000 άπορους μαθητές. Για να υπάρξει στήριγμα σε χιλιάδες που παλεύουν να ζήσουν. Άσε το βόλεμα των υφυπουργών για αργότερα. Μην περιμένεις από τους υπουργούς σου. Είδες τον Παιδείας, προχώρησε πανεύκολα κόβοντας τους χυμούς. Δεν έψαξε καν να βρει άλλη λύση.
Αν θέλεις πραγματικά να γίνεις ωφέλιμος, ασχολήσου με το λαό και όχι με την αφρόκρεμα… Αν γίνεις πραγματικά ωφέλιμος, θα γίνεις και αρεστός…
Φιλελεύθερος 22-9-2013

Τόσο…αμόρφωτος λοιπόν ο Τούρκος «συνομιλητής» κ. Οσμάν Ερτούγ που δεν ήξερε τι σημαίνει «Καθημερινή» και την ιστορία της εν λόγω εφημερίδος; Ο δρ. Νίκος Στέλγιας, συνεργάτης της «Κ», που του πήρε τη συνέντευξη της σελ. 12 της σημερινής της έκδοσης, δημοσίευσε ότι η συνάντησή του με τον κ. Ερτούγ «ξεκίνησε με την αναφορά στον όρο “καθημερινή” και στην ιστορία μιας από τις ιστορικότερες εφημερίδες της Ελλάδας και των Βαλκανίων» («Κ» 22.9.2013).
Βέβαια στην 1η σελίδα της κυπριακής εκδοχής της «Κ» γράφει «Έτος 5ο. Αρ. Φύλλου 258». Αλλ’ η μητρική της «Καθημερινή» των Αθηνών είναι ήδη 94 ετών. Το πρώτο της φύλλο είχε κυκλοφορήσει 15η Σεπτεμβρίου 1919 με επικεφαλής τον επιφανή Γεώργιο Α. Βλάχο (1886-1951).
Ως Τούρκος ο κ. Ερτούγ, είναι περίεργο που αγνοεί τον άκρως σημαντικό για τους Τούρκους, ακραία αντι-βενιζελικό ρόλο της εφημερίδας «Καθημερινή» του Γ.Α.Βλάχου:
Όταν η Ελλάς, ανάμεσα στις νικήτριες του Α΄ Παγκ. Πολέμου, με τη μικρασιατική πολιτική του Ελευθερίου Βενιζέλου βρισκόταν από την Πέμπτη 2 Μαΐου 1919 απελευθερωτής στη Σμύρνη και στην Ιωνία και με τον διπλωματικό θρίαμβο της Συνθήκης των Σεβρών την Τρίτη 28 Ιουλίου 1920 καθίστατο η μεγάλη Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών, η «Κ» διέπρεπε υπέρ της «μικράς και εντίμου Ελλάδος» και αγωνιζόταν για την πτώση του Βενιζέλου, που επετεύχθη με τις θλιβερότερες στην ιστορία του έθνους εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920, την άνοδο στην εξουσία των υποστηριζομένων από την «Κ» βασιλικών κυβερνήσεων οι οποίες οδήγησαν το έθνος στη Μικρασιατική Καταστροφή. Στην… ιστορικότητα λοιπόν της «Καθημερινής» ανήκουν και τα αλήστου μνήμης άρθρα του Γ.Α.Β. «Οίκαδε» της Κυριακής 14ης Αυγούστου 1922 και «Οι Πομεράνοι» της 17ης Αυγούστου 1922, υπέρ της εγκατάλειψης του μικρασιατικού Ελληνισμού στο έλεος των ορδών του Μουτσαφά Κεμάλ. Πώς και δεν ήξερε λοιπόν την «Καθημερινή» κότζαμ Τούρκος «συνομιλητής»; Λ.Μ.