Α Π Ο Τ Υ Π Ω Ν Ο Υ Ν μέγα μέρος της αλήθειας και «φωτογραφίζουν» την αυξημένη απέχθεια που οι πλείονες πολίτες αισθάνονται για την Κομματοκρατία -δυνάστη της κοινωνίας και του πολιτεύματος- τα ευρήματα της δημοσκόπησης που διενήργησε το Πανεπιστήμιο Λευκωσίας και την είδαμε την Κυριακή στον «Φ» και στον «Π». Σημειώνουμε τους τίτλους των δύο δημοσιευμάτων:
– «Φ» : «Ράπισμα πολιτών σε Κυβέρνηση, Βουλή και κόμματα. Στο ζενίθ η απαξίωση – Στον πάτο η εμπιστοσύνη των Κυπρίων σε θεσμούς – Υψηλή αποδοχή του δημοκρατικού πολιτεύματος».
– «Π» : «Ζήτω η δημοκρατία. Κάτω κυβέρνηση και κόμματα. Το μέλλον της δημοκρατίας στην Κύπρο».

Π Ρ Ο Φ Α Ν Ω Σ η πλειοψηφία του λαού σκέφτεται ότι το δημοκρατικό πολίτευμα θα πρέπει να λειτουργήσει καλύτερα απ’ το υπάρχον ανυπόφορο πλέον σύστημα. Όλο και περισσότεροι πολίτες συνειδητοποιούν τις ατέλειές του -τις ουσιώδεις διαφορές τής ισχύουσας Ρεππάπλικ σε σύγκριση με την προσδοκώμενη Δημοκρατία- κι εντοπίζουν, πρωταίτια γι’ αυτές, την Κομματοκρατία. Χωρίς, όμως, να ΄ναι ακόμα βέβαιοι πώς αυτή θ’ αντικατασταθεί και με τι; Πώς δηλαδή η δημοκρατία θ’ αποκτήσει το πραγματικό της περιεχόμενο, με θεσμούς, νόμους και σύνταγμα που θ’ απελευθερώνουν το πολίτευμα από τη δυναστική κατοχή της Ολιγαρχικής Κομματικής Ηγετοκρατίας και θα το αποδώσουν στους πολίτες, ως διαρκώς αποφασίζοντα δήμο – λαό, με παραπλήσια της αρχέγονης σημασίας που είχε, όταν το δημοκρατικό πολίτευμα επινοήθηκε και άνθισε, απ’ τους γεννήτορές του, κάτω από τον ιερό βράχο της Ακροπόλεως στην αρχαία Αθήνα.

Δ Ε Ν ΕΧΟΥΝ ακόμη επινοήσει ούτε κι οι πιο ενεργοί πολίτες αποτελεσματικούς τρόπους αυτόνομης παρέμβασης, για την αναμόρφωση του πολιτεύματος και την αποτίναξη της Κομματοκρατίας. Γι’ αυτό ίσως απάντησαν στη δημοσκόπηση ότι «η Κύπρος χρειάζεται περισσότερο έναν δυναμικό ηγέτη». Πιθανώς διότι το υπάρχον σύστημα της προεδρικής ρεππάπλικ, δίδοντας στον εκάστοτε πρόεδρο εξουσίες οιονεί μονάρχη, δημιουργεί στα μυαλά των πολιτών τη σκέψη ότι ΕΑΝ ΑΥΤΟΣ ήταν ένας όντως δυναμικός ηγέτης, αναμορφωτής, θα μπορούσε ίσως να βελτιώσει καθοριστικά τα πράγματα. Αλλ’ όμως, πώς μπορεί να επικρατήσει, μέσα απ’ το κομματοκρατούμενο σύστημα, ένας εκλεκτός των κομμάτων, τέκνο και στυλοβάτης της Κομματοκρατίας, που θα καταλύσει την Κομματοκρατία, μήτρα εκ της οποίας ο ίδιος ετέχθη;

Ήδη φτάσαμε στις χειρότερες εκφάνσεις της: Απ’ τον Χριστόφια στον Αναστασιάδη. Κι ούτε είναι βεβαίως παρήγορη η αυξανόμενη αποχή απ’ τις εκλογές, των απεχθανομένων τα κόμματα πολιτών. Εκτός κι αν επιστρέψουν κάποια στιγμή στο πολιτικό γίγνεσθαι, ως δυναμική πλέον δημοκρατική πλειοψηφία…

ΕΡΩΤΗΣΗ 
Το επαναλαμβανόμενο, απ’ την ηγεσία του καταρρεύσαντος στο 16,1% ΑΚΕΛ, άλλοθι ότι «δεν φταίει η διακυβέρνηση Χριστόφια – ΑΚΕΛ, αλλά οι τραπεζίτες», πόσο απέχει απ’ την ομολογία – παραδοχή ότι η εκλελεγμένη [δυστυχώς – δυστυχέστατα] απ’ τον λαό κυβέρνηση ΑΚΕΛ, αντί να κυβερνήσει [και] τους τραπεζίτες, κυβερνήθηκε από τους τραπεζίτες, με υπουργούς Οικονομικών, μάλιστα, αποκλειστικά τραπεζίτες και εκ των τραπεζών που διέγραφαν και χρέη εκατομμυρίων των κομματικών εταιρειών του ΑΚΕΛ;